เวลา กับ อดีต
เวลา กับ อดีต เป็นสองสิ่งที่อยู่คนละฟากฝั่งในช่วงชีวิตของเรา เมื่อกาลเวลาเดินผ่านไป เวลาของชีวิตเราลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ในขณะที่อดีตของชีวิตเราก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน หากมองย้อนกลับไปในช่วงชีวิตวัยเด็ก ภาพเด็กน้อยเรียนรู้สิ่งแปลกใหม่รอบตัวด้วยความไม่ประสีประสา ภายใต้การดูแลประคับประคองของผู้ให้กำเนิดหรือผู้ปกครอง เป็นช่วงเวลาไร้เดียงสาที่พอได้นึกถึงเมื่อใด ก็อยากย้อนกลับไปยังช่วงเวลานั้นทุกคราว พอโตขึ้นต้องเข้าโรงเรียน มีเครื่องแบบ มีหน้าที่ มีความรับผิดชอบที่ต้องเรียนรู้และใช้ชีวิตกับเพื่อนๆ การเรียน การสอบ กิจกรรมต่างๆหล่อหลอมให้เด็กน้อยโตขึ้นตามลำดับชั้นที่เพิ่มขึ้นพร้อมวัย เสียงอบรมสั่งสอนของพ่อแม่ ครู อาจารย์และผู้อาวุโสที่เด็กน้อยได้ยินบ่อยๆคือ "ตั้งใจเรียนนะลูก" เด็กน้อยแปลกใจหลายต่อหลายครั้งที่ได้ยินคำสั่งสอนนี้ พลันให้คิดย้ำในใจว่าการเรียนคงเป็นสิ่งดีจริงๆ เมื่อเรียนรู้ชีวิตในรั้วโรงเรียนสำเร็จ ก็มีทางเลือกให้เรียนรู้สูงขึ้นไปในรั้ววิทยาลัย มหาวิทยาลัย หรือในรั้วการทำมาหากิน ในตอนนี้เด็กน้อยเติบโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว มีอาชีพการงาน รับผิดชอบชีวิตของตัวเอง และดูแลผู้มีพระคุณ เริ่มเข้าใจกับเวลาชีวิตที่น้อยลงพร้อมอดีตที่เพิ่มขึ้น วันเวลาล่วงเลยมาถึงวันที่ต้องเป็นคนอบรมสั่งสอนบุตรหลาน คำสอนที่เคยได้รับยังคงใช้ได้อยู่ เพียงเพิ่มเติมเล็กน้อย "ตั้งใจเรียนนะลูก เพราะหนูจะย้อนเวลากลับมาไม่ได้อีกแล้ว" ในวันนี้ วันที่ชีวิตผ่านช่วงวัยมาอย่างยาวนาน ประสบการณ์มากมายถูกถ่ายทอดสู่คนรุ่นหลัง ชีวิตที่มีอดีตมากกว่าเวลาที่เหลืออยู่ เป็นความเข้าใจชีวิตอย่างแท้จริง
จงใช้เวลาให้คุ้มค่า
คุ้มกับอดีตที่เกิดขึ้นเร็วทันตา
เห็นไหมว่า จบบรรทัดนี้ก็เป็นอดีตไปแล้ว
Post a Comment: