ฝันเก้าเดือน 2.2
"กรรไกรทื่อแล้วนะเก่ง เอาไปลับได้แล้ว" อาจารย์เล็ก เอ่ยขึ้นระหว่างกำลังสอน ตอนเย็นหลังเลิกเรียนเด็กชายเก่งจึงค้นหาข้อมูลร้านให้บริการลับกรรไกรจากอินเทอร์เน็ต มีอยู่ร้านหนึ่งได้รับคำชื่นชมตั้งอยู่ย่านบางกะปิ อีกร้านหนึ่งตั้งอยู่ใต้สะพานพระโขนง เด็กชายเก่งเลือกร้านหลังเพราะใกล้บ้านกว่า ได้ข้อมูลแล้วก็ออกเดินทางเลย
ณ ร้านลับกรรไกร เชิงสะพานพระโขนง
"น้าครับ ผมเอากรรไกรมาลับครับ"
"ได้"
ชายวัยกลางคนผละจากงานที่กำลังลับคมอยู่ แล้วเดินออกมาหน้าร้าน เด็กชายเก่งยื่นกรรไกรฟันปลาให้ น้ารับกรรไกรไปแล้วอ้าออกสายตาจับจ้องอยู่ที่ซี่ฟันปลา
"จะเอาเมื่อไหร่?"
"วันนี้ทันไหมครับ"
"ไม่ทันหรอก มีงานรอคิวอยู่เยอะ
ได้พรุ่งนี้หลังเก้าโมงละกัน"
"แต่พรุ่งนี้ผมต้องใช้กรรไกรด้วยสิ
เป็นแปดโมงเช้าได้ไหมครับ"
"ไม่ได้ เก้าโมง!"
"ได้ครับ แต่ผมคงมารับตอนเย็นๆนะครับ"
..........
เย็นวันถัดมา
เด็กชายเก่งมาถึงที่ร้าน น้าคนเดิมถามชื่อแล้วหยิบกรรไกรมาส่งให้ กรรไกรถูกห่อด้วยกระดาษมัดด้วยหนังยาง
"ลองเปิดดูก่อน ว่าใช้ได้ไหม"
เด็กชายเก่งทำตาม มองดูกรรไกรเงาวับถูกชโลมด้วยน้ำมันสีเหลืองทอง
"เท่าไหร่ครับน้า?"
"สามสิบบาท"
ชำระค่าบริการเรียบร้อย ขณะกำลังก้าวออกจากร้าน
"เอาไปใช้เรียนเหรอ?" น้ายิ้มแสยะ
"ครับ"
พอกลับมาถึงบ้าน คำถามของน้าก็วนเวียนมาให้คิด ทำไมน้าเค้าถึงรู้ว่าเราเอากรรไกรไปเรียน? ถ้าจะบอกว่าเราหน้าเด็กก็คงไม่ใช่(หน้าออกจะโหดขนาดนี้) หรือว่าท่าทางเรามันไม่ให้จะเป็นช่างรึไงนะ? พอเอามาเล่าให้เพื่อนฟัง เพื่อนคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า
"เค้าคงดูแล้ว โหงวเฮ้งไม่ให้เป็นช่างนะสิ"
นั่นสิสงสัยจะเป็นเพราะเหตุผลนี้แหละ ไหนจะรอยยิ้มแสยะนั่นอีก เอาจริงๆนะ น้าเค้าอาจไม่ได้คิดอะไรก็ได้ แต่ทีนี้น้าดันจุดประกายขึ้นมาแล้วไง เลยอยากแบ่งปันมุมมองให้กับทุกๆท่าน ตั้งใจอ่านกันนะครับถึงช่วงสำคัญแล้ว!
เด็กชายเก่งมองข้ามช็อตไปถึงคราวหน้า คราวที่ถึงเวลากรรไกรทื่ออีกครั้ง ภาพวันนั้นฉายซ้ำอีกครั้ง ถึงตอนที่มารับกรรไกร แล้วน้าคนเดิมก็ถามว่า...
"เอาไปใช้เรียนเหรอ?" น้ายิ้มแสยะ
"อ๋อ...เปล่าครับ ผมเป็นช่างครับ" ยิ้มแสยะ
ไม่ได้โกรธแค้น หรือต้องการเอาคืนอะไรน้าเค้านะครับ แต่คำพูดของน้ากับยิ้มแสยะนั้นช่างเป็นแรงบันดาลใจชั้นดีให้กับเด็กชายเก่งมุมานะตั้งใจฝึกฝนวิชาการตัดผมเหลือคณา แรงบันดาลใจมีอยู่ทุกที่ เพียงแค่เปลี่ยนมุมมองครับ
..........
รุ่งเช้าอีกวัน
"เอากรรไกรไปลับมาหรือยัง?" อาจารย์เล็กถาม
"ครับ ทื่อเมื่อไหร่ แล้วเจอกัน หึหึ" เด็กชายเก่งยิ้มแสยะ
"อะไรนะ!"
Post a Comment: