ฝันเก้าเดือน 6.0
เด็กชายเก่ง ซื้อเวลาได้เพียงสองเดือน สองเดือนที่ได้กลับมาทำงานที่สนามบิน
นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่คุ้นเคย ความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง ส่วนเล็กๆ
ภายในสนามบินแผ่นดินทองอันกว้างใหญ่ มันช่างรู้สึกพิเศษจริงๆ
...นี่แหละช่วงเวลาที่น่าจดจำในช่วงหนึ่งของชีวิต
เดือนที่หก แล้ว...
ฝันมาหกเดือน แล้ว...
และวันสุดท้ายของเวลาที่ซื้อไว้ก็มาถึง
วันที่ต้องกลับมาเผชิญกับหนทางที่ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มต้นที่ตรงไหน
ไปเป็นลูกมือเขามาแล้วหนึ่งเดือน
ถามใจตัวเองแล้วก็ ตอบได้ว่ายังไม่พอ
ถามพี่ช่างเสริมสวยในหมู่บ้าน เขาก็บอกว่ายังไม่พอ
ต้องเก็บประสบการณ์มากกว่านี้อีก
เพื่อนๆ ที่ได้ฝึกอาชีพรุ่นเดียวกัน ต่างแยกย้ายกันไปเดินบนเส้นทางของตัวเอง
เกือบสิบคน มีเพียงคนเดียวที่ไปเปิดร้านตัดผม โดยมีศรีภรรยาที่เป็นช่างเสริมสวยอยู่แล้ว
ส่วนคนอื่นๆ ก็หันเหไปในเส้นทางอาชีพอื่น บางคนก็เงียบหายไปเลย
"เก่ง มาทำกับเราไหม?" แจ็ค แชทมาในไลน์
"ที่ไหนอะ?"
"ร้านอยู่สยาม เรามาฝึกอยู่ที่นี่เกือบเดือนแล้ว แต่เป็นร้านเสริมสวยนะ ถ้าจะมาก็บอกเราเดี๋ยวเราจะบอกเขาให้ว่าเป็นเพื่อนเรา"
มีร้านตัดผมชาย แถวๆวัด ตรงข้ามหมู่บ้าน ติดป้ายเซ้งร้าน
โทรไปถามราคาก็แสนกว่าๆ เด็กชายเก่งเลยไปปรึกษากับผู้ใหญ่หลายคน
ก็ว่าแพงไป ยังไม่อยากให้ลงทุน อยากให้หาฝึกฝนฝีมือต่อไปก่อน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความกดดันถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
ชื่อบนหน้าจอคือ พี่ที่ไปรอรับเด็กชายเก่งที่สนามบิน ในวันที่กลับมาจากไต้หวันนั่นเอง
"ตกลงยังอยากทำงานประจำอยู่รึเปล่า?"
"ครับ เฮีย"
"งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้า มาเจอเฮียที่...นะ เดี๋ยวเฮียพาไปทำงานด้วยกัน"
"ครับ ขอบคุณครับเฮีย"
นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่คุ้นเคย ความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง ส่วนเล็กๆ
ภายในสนามบินแผ่นดินทองอันกว้างใหญ่ มันช่างรู้สึกพิเศษจริงๆ
...นี่แหละช่วงเวลาที่น่าจดจำในช่วงหนึ่งของชีวิต
เดือนที่หก แล้ว...
ฝันมาหกเดือน แล้ว...
และวันสุดท้ายของเวลาที่ซื้อไว้ก็มาถึง
วันที่ต้องกลับมาเผชิญกับหนทางที่ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มต้นที่ตรงไหน
ไปเป็นลูกมือเขามาแล้วหนึ่งเดือน
ถามใจตัวเองแล้วก็ ตอบได้ว่ายังไม่พอ
ถามพี่ช่างเสริมสวยในหมู่บ้าน เขาก็บอกว่ายังไม่พอ
ต้องเก็บประสบการณ์มากกว่านี้อีก
เพื่อนๆ ที่ได้ฝึกอาชีพรุ่นเดียวกัน ต่างแยกย้ายกันไปเดินบนเส้นทางของตัวเอง
เกือบสิบคน มีเพียงคนเดียวที่ไปเปิดร้านตัดผม โดยมีศรีภรรยาที่เป็นช่างเสริมสวยอยู่แล้ว
ส่วนคนอื่นๆ ก็หันเหไปในเส้นทางอาชีพอื่น บางคนก็เงียบหายไปเลย
"เก่ง มาทำกับเราไหม?" แจ็ค แชทมาในไลน์
"ที่ไหนอะ?"
"ร้านอยู่สยาม เรามาฝึกอยู่ที่นี่เกือบเดือนแล้ว แต่เป็นร้านเสริมสวยนะ ถ้าจะมาก็บอกเราเดี๋ยวเราจะบอกเขาให้ว่าเป็นเพื่อนเรา"
มีร้านตัดผมชาย แถวๆวัด ตรงข้ามหมู่บ้าน ติดป้ายเซ้งร้าน
โทรไปถามราคาก็แสนกว่าๆ เด็กชายเก่งเลยไปปรึกษากับผู้ใหญ่หลายคน
ก็ว่าแพงไป ยังไม่อยากให้ลงทุน อยากให้หาฝึกฝนฝีมือต่อไปก่อน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความกดดันถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
ชื่อบนหน้าจอคือ พี่ที่ไปรอรับเด็กชายเก่งที่สนามบิน ในวันที่กลับมาจากไต้หวันนั่นเอง
"ตกลงยังอยากทำงานประจำอยู่รึเปล่า?"
"ครับ เฮีย"
"งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้า มาเจอเฮียที่...นะ เดี๋ยวเฮียพาไปทำงานด้วยกัน"
"ครับ ขอบคุณครับเฮีย"
Post a Comment: