ฝันเก้าเดือน 1.4

ฝันเก้าเดือน 1.4

09:40  

          เด็กชายเก่งพร้อมด้วยเพื่อนอีกสองคนคือตู้กับเวฟ  

ยืนรอรับเต้อยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิสักพักพอได้เวลา  เต้ก็มาถึง  คุยกันพอหอมปากหอมคอก็พากันเดินทางออกจากสนามบิน  มายังห้องพักของตู้  ซื้อหากับข้าวมากินเลี้ยงกัน  โดยมีอัมพล เพื่อนอีกคนมาสมทบ

          ชายหนุ่มทั้งห้า  ต่างเล่าเรื่องราวของตัวเอง

สลับกับรับฟังเรื่องของเพื่อน  สามปี ถือเป็นช่วงเวลาที่มีความเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้นในชีวิตของพวกเรา

ตู้  ยังคงทำงานอยู่ที่สนามบินเกือบสิบปีแล้ว

เวฟ  กลายเป็นหนุ่มนักบัญชี หลังเรียนจบ

อัมพล  บวชพระอยู่โคราชสามปี  ตอนนี้กลับมาทำงานอยู่ที่เดียวกับตู้

ส่วนเต้กับเด็กชายเก่ง พึ่งกลับมาจากไต้หวัน

เต้  บอกว่าจะกลับไปทำงานที่ไต้หวันอีก

เด็กชายเก่ง  ยังยืนยันที่จะตามฝันต่อไป!!!

..........

          อากาศที่ร้อนอบอ้าวเหลือเกินในหน้าร้อนนี้

แม้แสงแดดอันแรงกล้าแผดเผา  แต่ม๊ากับเด็กชายเก่งก็ต้องออกเดินทางไปนนทบุรี  เพื่อไปเยี่ยมเยียนญาติๆ  เกือบสิบปีแล้ว ที่เด็กชายเก่งไม่ได้ไปหาป้าอ๋อยเลย  ป้าอ๋อย เป็นพี่สาวของม๊า  เข้ามาทำงาน

รับจ้างอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็กๆ  ก่อนที่ม๊าจะตามมาสมทบ  ในช่วงที่เด็กชายเก่งยังเล็กๆ  ม๊าต้องฝากให้ป้าอ๋อยช่วยเลี้ยง  เพราะทั้งม๊าและป๊าต้องไปทำงาน

ป้าอ๋อยเป็นแม่บ้าน  ลุงซิว สามีของป้าอ๋อยก็ไปทำงานอยู่ซาอุดิอาระเบีย  นอกจากทำงานบ้าน และเลี้ยงลูกของตัวเองสองคนแล้ว  ยังต้องเลี้ยงหลานชายคนนี้เพิ่มอีกหนึ่งคน

          ระหว่างนั่งรถไป  เด็กชายเก่งก็หวนคิดถึงวันวาน  ตอนยังเด็กจำได้ว่าป้าอ๋อยดุมาก  ถ้ากินข้าวไม่หมดหรือไม่เชื่อฟัง  ก็จะโดนตี  เอาเป็นว่าร้องไห้ประจำ  กลัวป้าอ๋อยมาก  แต่พอโตขึ้นมาได้ย้ายบ้าน

อยู่ห่างไกลกัน ปีหนึ่งจะได้พบเจอกันซักครั้ง  ยิ่งช่วงหลังจากเรียนจบแล้วทำงาน  ก็แทบไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนป้าอ๋อยเลย  ตอนอยู่ไต้หวัน ม๊าบอกว่าลุงซิวไม่สบายต้องผ่าตัด  เด็กชายเก่งโทรไปหาป้าอ๋อย

เพื่อถามไถ่ถึงอาการของลุงซิว  ป้าอ๋อยยังจำเสียงเด็กชายเก่งไม่ได้เลย  คิดดูแล้วกันว่าห่างเหินกันมากแค่ไหน

          สิ่งหนึ่งที่เด็กชายเก่งได้รับมาจากการเลี้ยงดู

ของป้าอ๋อยก็คือ  ความสงบเสงี่ยมเรียบร้อย ขี้อาย 

พูดน้อย  ก็ลองไม่เรียบร้อยสิ..หึหึ โดนตีแน่ๆ  

          สองชั่วโมงผ่านไป  ก็มาถึงบ้านป้าอ๋อย  

ทาวน์เฮาส์สองชั้นย่านบางกรวย นนทบุรี  ป้าอ๋อยมองดูชายหนุ่มสวมหมวก ใส่แว่นตากันแดดกับผ้าปิดจมูก  ด้วยความสงสัยใคร่รู้  แม้ว่าชายหนุ่มยกมือไหว้สวัสดี  และถอดสิ่งปกคลุมทั้งสามออกแล้วก็ยังคงไม่ชินตาอยู่ดี  

"นี่เหรอ หลานชั้น?" ป้าอ๋อยคงคิด

"โห...ป้าอ๋อย อ้วนขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย!" หลานทัก

          

Continue Reading

ฝันเก้าเดือน 1.3

ฝันเก้าเดือน 1.3

08:42  

          หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป  กระเป๋าเดินทางยังคงวางอยู่ที่เดิม  ข้าวของกองระเกะระกะ  เด็กชายเก่งได้นำแนวความคิดมาจากหนังสือที่ผ่านตาหลายเล่ม

เขาบอกว่าให้โฟกัสที่เป้าหมาย  หลังจากเขียนเป้าหมายเอาไว้แล้ว  ทั้งระยะสั้น 1 ปี  ระยะกลาง 3-5 ปี  ระยะยาว 10 ปี   อะไรที่ไม่ได้เป็นทางที่นำไปสู่เป้าหมาย  เด็กชายเก่งจะไม่ทำ  หรือเอาไว้ทำทีหลัง

นั่นจึงเป็นเหตุผลสำหรับข้าวของที่ยังคงกองเอาไว้

"อิฉันรู้สึกได้กลิ่นข้ออ้างของคนขี้เกียจ...ฮึฮึ"

          วันๆหนึ่งเด็กชายเก่งอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง  ช่วงแรกของการทำเพจกว่าจะได้หลับได้นอนเวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ไปแล้ว  รู้สึกเหนื่อยล้า

แต่ก็พยายามฝึกตัวเองให้อ่านเร็วขึ้น  จับใจความสำคัญแล้วนำมาถ่ายทอดให้เข้าใจง่าย  หนังสือที่อ่านก็หลากหลายแนว  แนวพัฒนาตนเอง  แนวการลงทุน  บริหารธุรกิจ  นวนิยาย  รวมเรื่องสั้น  

ทั้งนี้เด็กชายเก่งยังยืนยันว่า  ไหนๆตนก็จะต้องอ่านหนังสือมากมายหลายเล่มแล้ว  ก็ขอส่งต่อแนวคิดที่ได้กลั่นกรองออกมาให้ผู้อื่นได้รับรู้ด้วย  เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

          นอกเหนือจากอ่านหนังสือแล้ว  เด็กชายเก่งก็ใช้เวลาในการศึกษาติดตามตลาดหุ้นแบบเต็มวัน

เป็นเวลากว่าสองปีแล้วที่เขาได้ก้าวเข้ามาสู่สมรภูมิการลงทุน  การเก็งกำไรแห่งนี้  จากที่เคยทำงานไปด้วย  แวบติดตามตลาดทางสมาร์ทโฟนด้วย  ได้กำไรบ้าง  ขาดทุนบ้าง  หักลบกันแล้ว  พอร์ตเล็กๆนี้ก็ยังคงไม่ได้เติบโตไปไหน  เวลานี้แหละคือเวลาที่จะได้มุ่งมั่นทุ่มเทให้กับการลงทุนอย่างเต็มที่  ปรากฎสีหน้าและแววตากระหยิ่มยิ้มย่องยิ่งนัก

"ความหลงตัวเองเอย  ความประมาทเอย  อิฉันละแทบอยากรู้ตอนจบไวๆเสียแล้วสิ...ฮึฮึ"

          น้าบ้านตรงข้าม ป้าท้ายซอย  ต่างถามคำถามเดียวกันเหมือนนัดกันเอาไว้เวลาเจอหน้าเด็กชายเก่ง 

"แล้วจะกลับไปทำงานที่นู่นอีกมั๊ยลูก?"

"อ๋อ เดี๋ยวผมดูก่อนครับ"

นั่นเป็นคำตอบที่คิดว่าพอเหมาะพอควรสุดแล้ว  ครั้นจะเสริมเรื่องสิ่งที่ทำอยู่  ก็กลัวจะต้องอธิบายสิ่งที่ยากเกินแก่การเข้าใจ  หนำซ้ำอาจถูกผู้ใหญ่สั่งสอนด้วยว่า  ทำไมถึงอยู่บ้านเฉยๆ  ไม่รู้จักหาการหางานทำ  

..........

          สองสัปดาห์ผ่านไป  เด็กชายเก่งก็ไปสมัครเรียนตัดผมชาย ณ ศูนย์ฝึกอาชีพ  ตอนที่ยังทำงานอยู่ไต้หวันนั้น  เป็นช่วงเวลาที่ได้อยู่กับตัวเอง  ถามตัวเองว่าชอบทำอะไรบ้าง?  อยากทำอะไรบ้าง?   แล้วสิ่งเหล่านั้นทำเงินให้ได้ไหม? 

คำตอบที่ได้มามีมากมาย  ตัดไปตัดมาเหลือเพียงสามอย่าง  ซึ่งขณะนี้ก็ได้เดินหน้าครบแล้วคือ

1)ลงทุนตลาดหุ้น

2)ทำเพจ เขียนบล็อก

3)ตัดผมชาย

ทั้งนี้เรื่องตัดผมนั้น  เด็กชายเก่งได้ลองผิดลองถูก  ตัดผมให้บรรดาเพื่อนชายทั้งหลายที่ทำงานด้วยกันที่ไต้หวัน  บ้างออกมาหล่อ  บ้างต้องใช้เวลาแก้ทรงอยู่นาน  กระนั้นเอง  เขาก็รู้ตัวว่าต้องฝึกปรือให้มากกว่านี้หากต้องยึดถือเป็นอาชีพในวันข้างหน้า

แต่ทีนี้กว่าจะได้เริ่มเรียนตัดผมก็เดือนถัดไป  มีเวลาอยู่บ้านเดือนกว่า  ทั้งๆที่ทำนู่นนี่มือเป็นระวิง  แต่การอยู่บ้าน  ไม่ได้ออกไปทำการทำงานอย่างใครเขา  ก็พลันเกิดความกดดันต่อตนเอง  ความกดดันที่มาจากภายในครอบครัว  และภายนอกครอบครัว

ต่างถาโถมใส่ไม่มียั้ง  

          เกิดความสับสนในใจ  จากแรงกดดันที่ส่งมาทุกทิศทาง  การได้ออกไปห้องสมุดช่วยทำให้ผ่อนคลายได้มาก  เด็กชายเก่งชอบที่จะขลุกตัวอยู่ที่นั่นจนมืดค่ำ  พยายามอ่านหนังสือให้ได้มากที่สุด  และจับใจความนำแง่คิดออกมาเขียนเอาไว้  สลับกับการติดตามตลาดหุ้นผ่านทางหน้าจอ  

ศึกษา  จดบันทึก  ศึกษา  จดบันทึก  

ศึกษา  จดบันทึก  ศึกษา  จดบันทึก

ศึกษา  จดบันทึก  ศึกษา  จดบันทึก

ศึกษา  จดบันทึก  ศึกษา  จดบันทึก

ศึกษา  จดบันทึก  ศึกษา  จดบันทึก

..........

          มะรืนนี้  เต้จะกลับมาเมืองไทยแล้ว  เด็กชายเก่งเตรียมตัวไปรับเพื่อนด้วยความดีใจ  หวังว่าคงจะได้ใช้เวลาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทั้งที่ไม่เจอกันเพียงเดือนเดียว  หากจะให้พูดตามตรงแล้ว  ควรพูดว่าเป็นการหาเพื่อนปรับทุกข์ของเด็กชายเก่งมากกว่า

ทุกอย่างที่วางแผนเอาไว้  และคิดไว้แล้วว่าต้องพบเจอ  พอได้เจอจริงๆก็กดดัน  เครียด  ไม่รู้จะไปคุยกับใครที่เข้าใจแนวทางของเรา

"เริ่มจากเก็บข้าวของก่อนดีไหมพ่อหนุ่ม  ให้เหงื่อออกเสียบ้าง  จะได้ผ่อนคลาย...ฮึฮึ"

Continue Reading

ฝันเก้าเดือน 1.2

ฝันเก้าเดือน 1.2

11:05  

          'อินเทอร์เน็ต' กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเด็กชายเก่งไปแล้ว  ทั้งการแชท การโทร การแสดงความคิดเห็น  

          แนวคิดของเด็กชายเก่งมีอยู่ว่า  ไหนๆก็ต้องขลุกอยู่กับสังคมออนไลน์แล้ว  ก็หาอะไรทำบนสังคมนี้  ที่เกิดประโยชน์ทั้งต่อตัวเองและผู้อื่นด้วย  จึงเป็นที่มาของการเขียนบล็อกเรื่องราวชีวิตของตัวเอง ข้อคิด  เคล็ดลับต่างๆที่มีประโยชน์  งานแปลบทความ  และอื่นๆ  เด็กชายเก่งก็นำเสนอให้ผู้อ่านได้ติดตามสัปดาห์ละตอน  

          นอกจากบล็อกแล้ว  เด็กชายเก่งยังคิดทำเพจเกี่ยวกับข้อคิดที่ได้จากการอ่านหนังสือ  ครั้นจะอ่านสัปดาห์ละเล่ม  แล้วแบ่งปันข้อคิด  ดังเช่นที่อัพเดทบนบล็อก  ก็กลัวว่าจะนานเนิ่นเกินไป  ไม่ใช่ว่าเป็นคนอ่านหนังสือเร็วนะ  จะว่าไป  ถ้าให้นึกถึงหนังสือเล่มล่าสุดที่อ่านจบ  ที่ไม่ใช่หนังสือเรียน  เด็กชายเก่งยังจำไม่ได้เลย  เพราะเรียนจบมาก็ทำงาน(จริงๆแล้ว  ทำงานไปด้วยเรียนมหาลัยไปด้วย)  แทบไม่ได้อ่านหนังสือเลย

          พอสัปดาห์ละเล่มไม่เอา  ก็ต้องให้ถี่กว่านั้น  เป็นวันละเล่มไปเลย!  ฟังดูไม่น่าจะเป็นไปได้  จะอ่านทันไหมนะ  ถามตัวเองแล้วถามตัวเองอีก  ก็ได้คำตอบว่า  ถ้าอ่านวันละเล่ม มันสะดวกต่อการจดจำดี

หมายถึงสะดวกในการทำเพจ  คือส่งงานวันละครั้ง(แต่ไม่สะดวกต่อการอ่านเลยนี่สิ)  เอาล่ะ...ยังไงก็ต้องลองดู  ทีนี้วัตถุดิบที่สำคัญก็คือ 'หนังสือ' จำนวนมากด้วย  จะให้ซื้อก็คงไม่ไหว(อย่าลืมสิ  งานยังไม่มีทำเลยนะ)  ก็คงต้องหายืมจากห้องสมุด 

          ดังนั้น  หลังจากเปิดซิมเน็ตแล้ว  เรา(หมายถึง เด็กชายเก่ง)ก็ไปห้องสมุดมารวย  เพื่อทำบัตรสมาชิกแล้วยืมหนังสือทันที

ทำไมต้องเป็นห้องสมุดมารวย?

ชื่อก็บอกอยู่แล้วนี่นา(ฮา)

วันต่อมา เราก็ไปประตูน้ำเพื่อหาซื้อปัตตาเลี่ยน...ใช่ปัตตาเลี่ยนที่เอาไว้ตัดผมนั่นแหละ  ได้ของครบตามต้องการ  ท่านอย่าพึ่งสงสัย เรากำลังจะบอกอยู่แล้ว

..........

          3 เดือนก่อนหน้านี้...

          "เก่ง  เราว่านายตอบเรามาให้ได้ก่อนดีกว่า   ว่าอะไรคือ 'สิ่งที่อยากทำ' แล้วอะไรคือ 'สิ่งที่ต้องทำ'?" เต้ถาม

เราก็รู้แหละว่าเต้ต้องการให้เราตอบว่าอย่างไร  แต่เราก็ไม่ยอมตอบอย่างนั้น  จะว่าเราดื้อ หัวแข็งก็ตามแต่  เราคิดว่าปีหน้าเราก็อายุสามสิบแล้ว  เราควรต้องเลือกทางเดินที่ชอบตั้งแต่ตอนนี้  เพราะพึ่งรู้ตอนนี้ว่าตัวเองชอบทางไหน  หากเรายังคงเลือกทางที่คนอื่นชอบ  คนอื่นเลือกให้  อย่างที่แล้วๆมา  แล้วชีวิตเราจะมีความสุขจริงเหรอ  ไม่จริงเลยวันนี้เรารู้แล้ว

อีกไม่กี่เดือนเราจะว่างงานอีกครั้ง  และนั่นคือโอกาสที่เราจะได้เลือกทำสิ่งที่ชอบ  แน่นอนว่าเราไม่ลืมเรื่องรายได้ที่ต้องมีด้วย  

          ช่วงนั้นเราจึงใช้เวลาอยู่กับตัวเอง  แล้วถามตัวเองว่าเราอยากทำอะไร  คำตอบที่ได้ออกมา  เราก็เขียนไว้เป็นข้อๆ  หลายข้อเป็นสิ่งที่ทำแล้วยังไม่เห็นหนทางที่จะได้ค่าตอบแทน  นี่จึงเป็นที่มาของข้อแนะนำจากเต้ด้านบน

          เต้กับเด็กชายเก่งเป็นเพื่อนกันมานาน  รู้จักกันตอนทำงานด้วยกันที่เดิม  จนได้มาผจญภัยในไต้หวันด้วยกัน  มีอะไรเราสองคนก็คุยกันปรึกษากันตลอด  เต้เป็นชายหนุ่มรูปร่างสูง เรียบร้อย ชอบอ่านหนังสือธรรมะ  เป็นคนจังหวัดอุบลราชธานี  และมีอายุมากกว่าเด็กชายเก่งสองปี

          เด็กชายเก่งจับตะเกียบคีบหมูสามชั้นเข้าปาก  แล้วยกถ้วยข้าวขึ้น  ใช้ตะเกียบคู่เดิมช่วยส่งข้าวในถ้วยเข้าปากอย่างรวดเร็ว  ทั้งสองกำลังทานข้าวกลางวันในร้านข้าวแกงริมทางร้านหนึ่งในเมืองเกาสง ไต้หวัน  เต้เคี้ยวอาหารหมด  เห็นเด็กชายเก่งเงียบไป  จึงพูดขึ้นมาอีกว่า

"ความเห็นของเรานะ  เราว่านายน่าจะกลับมาทำงานต่างประเทศอีกสักเที่ยว  จะได้มีทุนมากพอให้ไปลงทุนหรือทำอะไรที่อยากทำ  ให้พร้อมกว่าตอนนี้"

..........

          พรุ่งนี้ได้เวลาเริ่มต้นทำเพจ  อ่านหนังสือวันละเล่ม  เขียนบล็อกทุกอาทิตย์  ตัดผมตัวเอง และ...

เด็กชายเก่งดูเป้าหมายที่เขียนไว้ในสมุด  สมุดเล่มเดิมที่นำกลับมาด้วยจากไต้หวัน  มองดูอยู่นานแล้วก็บอกกับตัวเองว่า

          "เราทำได้!"

Continue Reading

ฝันเก้าเดือน 1.1

ฝันเก้าเดือน 1.1

09:35  

          ผ่านพ้นไปในคืนแรกกับบ้านหลังเดิม

เด็กชายเก่งตื่นสาย  ไม่ใช่ไม่อยากตื่นเช้าหรือ

เมื่อคืนกว่าจะหลับก็ตีสาม?   จริงๆเหตุผลก็คือ 

จะตื่นเช้าเพื่ออะไร  เพราะวันนี้เด็กชายเก่งกลายเป็น

'คนว่างงาน'แล้ว  เป็นการว่างงานรอบที่...รอบที่

เดี๋ยว ขอนับก่อนแป๊บนึง  1...2...3...4...5...

ถ้านับตั้งแต่ออกจากงานที่แรกก็ เป็นการว่างงานครั้งที่ 7

การว่างงานกับเด็กชายเก่ง คล้ายเป็นเพื่อนเก่า 

นานๆเจอกันที  บางปีก็เจอกันนานหน่อย  บางปีเจอกัน

ไม่นานแล้วก็แยกย้ายกันไป

เอ้อ...กลัวท่านจะสงสัย ว่าเด็กชายเก่งนี่อายุเท่าไหร่(ฟะ)?

ตูเห็นแม่งทำงานอะไรมาเยอะจัง ทำที่ละวันป่าว?

เราจึงขอแนะนำเด็กชายเก่งให้ท่านรู้จักสักพอควร

วินาทีที่กำลังพิมพ์ตัวอักษรนี้อยู่  เด็กชายเก่งก็มีอายุ

29 ปีแล้ว

          ห๊ะ...แล้วมันเด็กตรงไหน(ฟะ)เนี่ย!

ที่มาของชื่อ มีเรื่องเล่าในตำนานอยู่ว่า...เฮ้ย ไม่ใช่แล้ว

เรื่องก็คือ ช่วงนั้นเด็กชายเก่งทำงานอยู่ในห้างค้าปลีก

หน้าที่ของเขาก็คือ พนักงานตรวจการจัดเรียงสินค้า

ทั้งห้างมีตำแหน่งนี้อยู่คนเดียว  วันๆก็ไม่มีอะไรมาก

เอาเอกสารที่ส่งมาจากสำนักงานใหญ่ เป็นข้อมูลรูปแบบ

การจัดเรียงสินค้าทุกแผนก มาแจกจ่ายให้แต่ละแผนก

ไปจัดเรียง  ได้เวลาก็ออกตรวจตราว่าเรียงถูกต้องรึเปล่า?

ก็เดินตรวจมันทั้งห้างนั่นแหละ ฟังดูเหมือนจะง่ายช่ะ?

เปล่าเลยไม่ได้ง่ายหรอก  ด้วยความที่ยังไม่เก๋าเกม

ใครหนอจะเกรง  บนบัตรพนักงานที่ติดหน้าอก

ยังเขียนคำว่า'ทดลองงาน'อยู่เลย เด็กชายเก่งเอ๋ย

ดังนั้นเวลาออกตรวจ  คล้ายๆกำลังเล่นซ่อนหายังไงยังงั้น

ของก็ยังไม่เรียง หัวหน้าแผนกก็ไม่รู้อยู่ไหน  หลบนู่น

หลบนี่ที  พอเจอหน้า 

เก๋ามาก "พี่ยังไม่ได้จัดเลย ยุ่งอยู่" แล้วเดินผ่าน

เก๋ารองลงมา "เดี๋ยวพี่จัดให้นะ จัดเสร็จเดี๋ยวบอก"

เก๋าน้อย "ขอโทษที เดี๋ยวพี่บอกน้องให้จัดเลย"

ส่วนใหญ่ก็แนวๆนี้ แต่มีอยู่แผนกนึงที่รับผิดชอบมาก

จัดเสร็จก่อนไปตรวจแทบทุกครั้ง คือ แผนกผ้าอ้อม

ทำไมน่ะเหรอ  ก็พี่เขารับผิดชอบไง!

          ถ้าแผนกไหน ไม่จัด ไม่เรียบร้อย เด็กชายเก่งก็แค่นำ

เรื่องแจ้งผู้จัดการสาขา  ขึ้นตรงต่อหัวหน้าใหญ่เลยนะเนี่ย

เวลาเดินผ่านแผนกที่ไม่เรียบร้อยมักได้ยินเสียงเรียกเบาๆ

ได้ยินไม่ค่อยชัด  อะไรนะ..."พี่น้อง?" 

พอเขยิบเข้าไปใกล้ๆ อะไรนะ..."ขี้ฟ้อง!" อ๋อขอบคุณคร้าบ

อย่างที่เล่ามานี่แหละ  ท่านก็คงเดาออกว่าเขาเป็นที่รัก

ของเพื่อนๆร่วมงานขนาดไหน  ที่เป็นที่รักจริงๆและเป็นที่มา

ของชื่อ'เด็กชายเก่ง'ก็มีอยู่ว่า...(คุ้นๆ ว่าตูรอนานละ)

แผนกอีดีพี เป็นแผนกหนึ่ง  มีหน้าที่รับผิดชอบแทบ

ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์ในสาขา

เด็กชายเก่งก็ได้พึ่งพาแผนกนี้แหละ เวลาคอมมีปัญหา

แผนกอีดีพี มีพี่ผู้หญิงคนนึง ชื่อพี่หนิง  พี่หนิงอายุมากกว่า

เด็กชายเก่งซัก 7-8 ปีได้มั้ง ตอนนั้นเด็กชายเก่งพึ่ง 22 เอง

พี่หนิงมีรูปร่างท้วมสมบูรณ์  มักมีของขบเคี้ยวอยู่ข้าง

หน้าจอเสมอ  รอยยิ้มที่ส่งผ่านกระจกใสที่กั้นห้อง

เมื่อชายหนุ่มมายืนพร้อมแสดงแววตาอ้อนขอความช่วยเหลือ

พี่หนิงพร้อมแววตาเอ็นดูจะเอื้อนเอ่ยมธุรสวาจาทักทายว่า

"จะเอาอะไรครับ  เด็กชายเก่ง"

และนี่ก็คือที่มาของนามนี้

          เอาเป็นว่ารู้จักพอจูบปากหอมคอแล้วนะ  งั้นขอ

เชิญท่านกลับมาสู่สายวันแรกที่ว่างงานของเด็กชายเก่งกันต่อ

ว่างงานหนนี้ต่างจากหกครั้งที่ผ่านมาเพราะเป้าหมายเปลี่ยน

ครั้งก่อนๆ ว่างงาน ก็มุ่งหางานใหม่ที่ได้เงินมากขึ้น

ทำอะไรก็ได้ ขอให้ได้เงินเดือนเยอะๆ มีสวัสดิการดีๆ

แต่ครั้งนี้ "กูขอใช้ชีวิตในแบบของกู งานที่อยากทำ

เงินได้น้อยกูก็เอา!"  นั่นจึงทำให้ภารกิจแรกไม่ใช่การหางาน

ไม่ใช่การเตรียมเอกสาร  ไม่ใช่ไปถ่ายรูปสมัครงาน

ไม่ใช่ตัดผม โกนหนวด  ไม่ใช่อีกหลายๆอย่างที่เมื่อก่อนเคยทำ

ภารกิจแรกนั่นคือ  เปิดซิมเน็ต  

ตูว่าแล้วเชียว ทำงานผ่านเน็ตสบายๆที่บ้านล่ะสิ 

โถ...พ่อหนุ่มไปหาอะไรที่มันสร้างสรรค์ทำดีกว่ามั้ย!

          ม๊าก็สงสัยอะไรมันจะสำคัญขนาดนั้น  เน็ตเนี่ยนะ?

ลูกชายชั้นคงติดโลกโซเชียลจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วละมั้ง

มีสาวอยู่ที่โน่นหรือเปล่านะ?  ต้องจับตาดูหน่อยละทีนี้

"ค่อยๆ ทำไปทีละอย่างลูก เพิ่งกลับมา ใจเย็นๆ" ม๊าพูด

Continue Reading