ชีวิตติดล้อ(1)
ชีวิตเราต่างผูกพันกับการเดินทาง ในแต่ละวันเราต้องเดินทางไปเรียนหนังสือ เดินทางไปทำงาน เดินทางไปเที่ยว เดินทางไปเยี่ยมญาติ เดินทางไปธุระ เดินทางไปหาคนรัก เดินทาง เดินทาง และเดินทาง ด้วยยานพาหนะที่ทันสมัย จักรยาน รถมอเตอร์ไซค์ รถสามล้อ รถสองแถว รถยนต์ รถบรรทุก รถทัวร์ รถไฟ เครื่องบิน เราต่างคุ้นเคยกับยานพาหนะเหล่านี้ แต่เอ....คุณรู้ไหมครับว่ายานพาหนะที่ผมกล่าวมาทั้งหมด มีส่วนประกอบสำคัญสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน อะไรครับ พอจะนึกออกไหมเอ่ย ถ้าคุณยังไม่อยากทราบคำตอบขอให้หยุดอ่านเพียงเท่านี้ แล้วใช้เวลา
คิด
คิด
คิด
คิดออกหรือยังครับ
ผมจะเฉลยแล้วนะ
ส่วนประกอบนั้นก็คือ
.
.
.
.
.
กลม กลม หมุนได้ ใช่ครับ "ล้อ"นั่นเอง คุณลองคิดดูสิครับ ในวันหนึ่งๆคุณพึ่งพา "ล้อ"มากแค่ไหน นอกเหนือจากยานพาหนะ รถเข็นของ ก็มีล้อ หนุ่มสาวออฟฟิศลองก้มลงมองใต้เก้าอี้สิครับ ผมว่าต้องมีเก้าอี้สักตัวหรือหลายตัวที่มีล้อ ชีวิตเราคงไม่สะดวกสบายอย่างนี้ถ้าโลกนี้ไม่มีล้อ แล้วใครกันหนอ เป็นผู้คิดค้นสิ่งมหัศจรรย์สิ่งนี้ มีหลักฐานว่าล้อ ถูกประดิษฐ์ขึ้นครั้งแรกโดยชาวสุเมเรียน เมื่อ 3,500 ปีก่อนคริสตกาล (โอว...แม่เจ้า) ตัวผมมีช่วงเวลาที่ผูกพันกับล้อ มากกว่าการเดินทางไปทำงาน หรือนั่งเก้าอี้ที่มีล้อ ช่วงนั้นเป็นเวลาที่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ กำลังหางานประจำทำ หลังจากวิจัยฝุ่นอยู่หลายเดือน หลายบริษัทที่ไปสมัคร สัมภาษณ์ ทดสอบความรู้ ก็ยังไม่ได้งานสักที จนวันหนึ่งเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ปลายสายเป็นคุณน้าของรุ่นพี่ที่ผมรู้จัก คุณน้าสอบถามความคืบหน้าของการหางานของผม พร้อมแนะนำงานให้ บอกว่าเป็นงานธุรการในโกดังสินค้าที่สนามบินสุวรรณภูมิ ท่านแจ้งวันสัมภาษณ์และสถานที่เรียบร้อย ผมก็ไม่พลาดที่จะปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไป (เอ้า สู้อีกครั้งละกัน)
ณ วันและสถานที่สัมภาษณ์
มีผู้มาสมัครงานประมาณ 30 คน กรอกใบสมัคร ตรวจสอบเอกสาร จากนั้นก็รอเรียกชื่อเข้าไปสัมภาษณ์ทีละคน ผมสอบถามเจ้าหน้าที่รับสมัครเกี่ยวกับตำแหน่งงาน ได้ความว่าไม่มีตำแหน่งงานธุรการ(อ้าว) ตำแหน่งที่เปิดรับมี พนักงานเข็นรถผู้ป่วย และพนักงานดูแลผู้โดยสารชั้นพิเศษ ผมก็ไหนๆก็มาแล้วลองดูละกัน ระหว่างที่รอ ผมก็ได้ยินคนอื่นที่สัมภาษณ์เสร็จก่อน คุยกันว่า"เค้าสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษด้วยนะ ถามหลายคำถามเลย ตอบไม่ได้เลยอะ เค้าถามว่ารู้ไหมว่าตำแหน่งนี้ต้องทำอะไรบ้าง เคยทำงานในสนามบินไหม บลา บลา บลา..." ผมรู้สึกตื่นเต้นและมึนงงพร้อมๆกัน อาการแบบนี้ยังมีอยู่เสมอแม้ผ่านการถูกสัมภาษณ์สมัครงานมาหลายครั้ง แน่นอนผมเตรียมตัวแล้วกับบทสนทนาภาษาอังกฤษ ผมเจ็บมาเยอะ เอ๊ย ผ่านมาเยอะ และจากที่สังเกตคนอื่นๆ ผมน่าจะทำได้ดีกว่าพวกเขานะ(หลงตัวเองอีก) ก่อนจะเพ้อไปไกล เสียงเรียกชื่อของผมก็ดังขึ้น
)
Post a Comment: