ชีวิตติดล้อ(7)
ในแต่ละวันทำงานผมแทบไม่ต้องพกเงินมากมายไปด้วย หากรถจักรยานยนต์ยังคงมีน้ำมันเพียงพอสำหรับทั้งขาไปและขากลับ ผมจะพกเงินไปสำหรับค่าอาหารเท่านั้น บางวันผมไม่พกเงินติดตัวไปเลย เรียกว่าไปหาเอาข้างหน้า ผมอาจคิดไปเองก็ได้ แต่หลายครั้งที่ผมพกเงินติดตัวมากๆมาทำงาน ผมมักไม่ได้ทิปหรือได้ทิปน้อย ช่วงแรกที่ผมเริ่มงานความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเพื่อนๆคือแทบทุกคนจะให้ความสำคัญกับทิป ถึงวันนี้ผมจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ เพราะเงิน 70 บาทที่ได้จากบริษัทหลังให้บริการผู้โดยสาร 1 เที่ยวนั้นค่อนข้างลำบากที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอาจเข็นได้ 5-6 เที่ยวต่อกะ ได้ค่าแรง 350-420 บาทต่อวันก็พออยู่ได้ แต่หากหมดช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอาจได้เข็นเพียง 2-3 เที่ยวต่อกะได้ค่าแรง 140-210 บาทต่อวัน! แล้วพวกเราจะอยู่อย่างไร? สำหรับคนที่ยังไม่มีครอบครัวก็แย่พอแล้ว ใครที่มีครอบครัวมีลูกที่ต้องเลี้ยงดู ค่าแรงเท่านี้คงไม่พอกับค่าใช้จ่าย ชีวิตทำงานของพวกเราจึงอยู่กับความหวังว่าวันนี้จะได้ทิปหรือเปล่า? จะได้มากน้อยเท่าไร? ผมไม่ได้เขียนให้คุณรู้สึกสงสารพนักงานเข็นรถวีลแชร์แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับคุณผู้อ่านทุกท่าน...
Continue Reading