ฝันเก้าเดือน 2.4
ช่วงเวลาหนึ่งเดือนแรกของการฝึกอาชีพตัดผมชายกำลังจะผ่านพ้นไป อุปสรรค ความกดดัน ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ถูกทดแทนด้วยคำพูดที่เด็กชายเก่งให้กำลังใจกับตัวเองว่า
"เอาน่า เหลืออีกแค่ครึ่งทางเท่านั้น!"
(หลายท่านอาจสงสัยว่าอะไรจะเหนื่อยขนาดนั้น แค่ฝึกอาชีพนี่นะ เด็กชายเก่งขอบอกตรงนี้เลยว่าหนักจริงๆ หนักในที่นี้หมายถึงการถูกเคี่ยวเข็ญโดยอาจารย์เล็ก เพื่อให้งานออกมาดีมีฝีมือ ที่เขียนๆมาก็เรื่องจริงทั้งนั้นนะ เด็กชายเก่งไม่ได้แต่งเรื่อง แต่บางอย่างที่ดูแล้วออกจะฮาร์ดคอร์เกินไป ก็คัดออกบ้าง
ไม่ได้กลัวผู้อ่านรับไม่ได้
แต่กลัวอาจารย์เล็กเข้ามาอ่านมากกว่า(ฮา)...)
สัปดาห์นี้มีภารกิจแปลกใหม่ คือการไปอบรมหลักสูตรทำสีและเคมี กับอาจารย์ป๋องที่บริษัทไบโอ วูเมนส์ คนที่เข้าอบรมส่วนใหญ่ก็เป็นช่างเสริมสวย มีเพียงกลุ่มของเราที่เป็นช่างตัดผมชาย
สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาทันทีที่เดินเข้าห้องอบรมมาเลยก็คือ "พลังออร่า" ของเหล่าช่างเสริมสวย ที่ส่งประกายเจิดจรัสแบบไม่ยอมน้อยหน้ากัน ชวนให้เด็กชายเก่งเคลิบเคลิ้มเพลินตาเสียจริงๆ
ครั้งหนึ่งเด็กชายเก่งเคยถามใครคนหนึ่งว่า
"ถ้ามีร้านเสริมสวยให้เลือกอยู่สองร้าน โดยที่ยังไม่เคยเข้าไปใช้บริการมาก่อนเลยทั้งสองร้าน จะเลือกใช้บริการร้านไหน ดูจากอะไร?"
ใครคนนั้นตอบสั้นๆ อย่างได้ใจความว่า
"ดูหัวช่าง"
วันนี้เด็กชายเก่งยิ่งเข้าใจคำตอบนั้นอย่างแจ่มแจ้ง ผ่านสิ่งที่ปรากฎอยู่เต็มสองตาในห้องอบรมขณะนี้
การทำสีผมนั้นมีรายละเอียดที่ต้องทำความเข้าใจเกี่ยวกับแม่สี สีโทนเดียวกันจะผสมกัน สีคนละโทนจะหักล้างกัน สีที่ตรงข้ามกัน ยกตัวอย่างได้ดังนี้
สีแดง ตรงข้ามกับ สีเขียว
สีม่วง ตรงข้ามกับ สีเหลือง
สีน้ำเงิน ตรงข้ามกับ สีส้ม
เราต้องรู้และเข้าใจที่มาของแต่ละสี
เช่น สีม่วง เกิดจาก สีแดง ผสมกับ สีน้ำเงิน
เวลาที่จะย้อมผมให้ลูกค้า ต้องรู้ว่าสีที่ลูกค้าต้องการ
กับสีเดิมบนเส้นผมลูกค้านั้น ต่างกันอย่างไร
สีโทนเดียวกันไหม หรือสีคนละโทน
แล้วเราต้องผสมแม่สีใดเพื่อหักล้างสีนั้น
นอกจากนี้ยังต้องเรียนรู้ระดับของสีด้วย
"ถึงว่าล่ะ เมื่อก่อนเวลาซื้อยาย้อมผมมาย้อมเอง ทำไมถึงไม่ได้สีที่ต้องการ" เด็กชายเก่งรำพึง
ระหว่างที่กำลังฟังและจดบันทึก
อาจารย์ป๋องก็ถามว่า "พึ่งบวชมาเหรอครับ?"
เด็กชายเก่งเงยหน้าสบตาแล้วตอบว่า "เปล่าครับ"
อาจารย์ป๋องพูดต่อ "เนี่ย ผมกะว่าถ้าอีกหน่อย เส้นผมเหลือน้อย ผมก็จะตัดทรงนี้แหละ สบายหัวดี"
เด็กชายเก่งยิ้ม
จากนั้นสายตาแทบทุกคู่ในห้องอบรมก็ประสานมายังจุดๆเดียว ใช่...จุดนั้นแหละ
"ดูหัวช่าง" ไงล่ะ
(ทั้งเขินทั้งอายเลย บอกตรงๆ)
Post a Comment: