ฝันเก้าเดือน 2.5
ในช่วงหนึ่งของการอบรมที่มีเนื้อหาซับซ้อน
ผู้คนทั้งห้อง ต่างแสดงสีหน้าสับสนงงงวยกับเหล่าสีสัน บนตัวอย่างของเส้นผม ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า อาจารย์ป๋องก็พูดขึ้นมาว่า
"ผมมั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า
ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้
และเรื่องที่ยากๆก็มีคนทำไปหมดแล้ว
ดังนั้น มันจึงเหลือแต่เรื่องง่ายๆทั้งนั้นแหละ"
คำพูดสั้นๆของอาจารย์ป๋อง ช่วยให้บรรยากาศภายในห้องดีขึ้น หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย บางคนทำเสียงอืม...อยู่ในลำคอ ส่วนเด็กชายเก่งรีบจดทุกคำพูด เพราะรู้ทันทีว่า นี่แหละส่วนผสมชั้นดีสำหรับ 'ฝันเก้าเดือน' ตอนต่อไป
"อย่างเวลาที่มีลูกศิษย์มาขอร้องผม
ให้ผมช่วยฝากงานให้หน่อย
ผมถามว่าอยากให้ฝากตำแหน่งไหน?
ลูกศิษย์บอก 'ช่างสระไดร์'
ผมนี่ไม่อยากฝากให้เลย
เพราะอะไรรู้ไหม?
ผมบอกพวกเธอมีเวลาเรียน
ทำไมไม่ตั้งใจ ทุ่มเท ฝึกฝนให้เก่ง
ผมไม่ได้ว่าเป็นช่างสระไดร์ไม่ดีนะ
แต่ผมอยากให้ลูกศิษย์ของผม
มีความสามารถมากๆ
ผมเคยฝากลูกศิษย์ผมนะ
แต่ฝากไปเป็น 'ช่างซอยผม'
ฝากไปเป็น 'ช่างทำเคมี'
ฝากให้ตำแหน่งเหล่านี้
ผมกลับมีความรู้สึกภูมิใจมากกว่า"
..........
ณ ศูนย์ฝึกอาชีพ เด็กชายเก่งและเพื่อนๆก็ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นถึงแนวทาง หรือก้าวต่อไปของแต่ละคน น่าแปลกใจว่ากว่าสิบคนที่นั่งคุยกันนั้น มีอยู่เพียงคนเดียวที่วางแผนไว้ชัดเจนว่าจะกลับไปเปิดร้านที่บ้านต่างจังหวัด ทันทีที่เรียนจบ
ส่วนคนอื่นที่เหลือ แนวทางยังคงคลุมเครือ ไม่ชัดเจน
แม้จะผ่านการออกหน่วยมามาก แต่เด็กชายเก่งยังคงรู้สึกว่า ยังไม่เพียงพอ ต้องฝึกฝนมากกว่านี้ ใช้เวลาตัดให้เร็วขึ้น และอย่าแปลกใจ ถ้าช่วงนี้เพื่อนๆของเด็กชายเก่ง รวมถึงคนแถวบ้านด้วย ไม่ค่อยได้เดินเข้าร้านตัดผมเลย เพราะได้ช่างตัดผมคนนี้เดินเข้าไปหาแทน
เสียงรุ่นพี่แนะนำ
"คิดว่าพร้อมหรือยังล่ะ ถ้ายัง ก็มาฝึกต่อแบบผมนี่ไง"
เด็กชายเก่งเห็นด้วย แต่ก็ตระหนักดีถึงเวลาที่เดินผ่านไปเรื่อยๆ อยากจะฝึกฝนให้เป็น ให้คล่องแคล่วโดยเร็ว จากวันแรกของ 'ฝันเก้าเดือน'
ตอนนี้กำลังจะเข้าสู่เดือนที่สาม เก้าเดือนที่เคยคิดว่านาน เริ่มรู้สึกว่าไม่ได้นานเท่าใดเลย
เด็กชายเก่งถาม
"แล้วเพื่อนๆ รุ่นของพี่ ที่เรียนจบไปแล้ว
มีใครไปเปิดร้านหรือทำอาชีพนี้ เยอะไหมครับ?"
รุ่นพี่ตอบ
"อ๋อ...รุ่นของพี่น่ะเหรอ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...ไม่มีใครเปิดร้าน หรือ ทำอาชีพนี้ซักคน"
Post a Comment: