ณ เวลานั้น

วันศุกร์ที่ 14 เมษายน พ.ศ. 2560

ฝันเก้าเดือน 6.0

10:07

เด็กชายเก่ง ซื้อเวลาได้เพียงสองเดือน สองเดือนที่ได้กลับมาทำงานที่สนามบิน
นับเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข ดื่มด่ำกับบรรยากาศที่คุ้นเคย ความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง ส่วนเล็กๆ
ภายในสนามบินแผ่นดินทองอันกว้างใหญ่ มันช่างรู้สึกพิเศษจริงๆ

...นี่แหละช่วงเวลาที่น่าจดจำในช่วงหนึ่งของชีวิต

เดือนที่หก แล้ว...
ฝันมาหกเดือน แล้ว...

และวันสุดท้ายของเวลาที่ซื้อไว้ก็มาถึง
วันที่ต้องกลับมาเผชิญกับหนทางที่ไม่รู้ว่าจะไปเริ่มต้นที่ตรงไหน

ไปเป็นลูกมือเขามาแล้วหนึ่งเดือน
ถามใจตัวเองแล้วก็ ตอบได้ว่ายังไม่พอ
ถามพี่ช่างเสริมสวยในหมู่บ้าน เขาก็บอกว่ายังไม่พอ
ต้องเก็บประสบการณ์มากกว่านี้อีก
เพื่อนๆ ที่ได้ฝึกอาชีพรุ่นเดียวกัน ต่างแยกย้ายกันไปเดินบนเส้นทางของตัวเอง
เกือบสิบคน มีเพียงคนเดียวที่ไปเปิดร้านตัดผม โดยมีศรีภรรยาที่เป็นช่างเสริมสวยอยู่แล้ว
ส่วนคนอื่นๆ ก็หันเหไปในเส้นทางอาชีพอื่น บางคนก็เงียบหายไปเลย

"เก่ง มาทำกับเราไหม?" แจ็ค แชทมาในไลน์
"ที่ไหนอะ?"
"ร้านอยู่สยาม เรามาฝึกอยู่ที่นี่เกือบเดือนแล้ว แต่เป็นร้านเสริมสวยนะ ถ้าจะมาก็บอกเราเดี๋ยวเราจะบอกเขาให้ว่าเป็นเพื่อนเรา"

มีร้านตัดผมชาย แถวๆวัด ตรงข้ามหมู่บ้าน ติดป้ายเซ้งร้าน
โทรไปถามราคาก็แสนกว่าๆ เด็กชายเก่งเลยไปปรึกษากับผู้ใหญ่หลายคน
ก็ว่าแพงไป ยังไม่อยากให้ลงทุน อยากให้หาฝึกฝนฝีมือต่อไปก่อน
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความกดดันถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น...
ชื่อบนหน้าจอคือ พี่ที่ไปรอรับเด็กชายเก่งที่สนามบิน ในวันที่กลับมาจากไต้หวันนั่นเอง

"ตกลงยังอยากทำงานประจำอยู่รึเปล่า?"
"ครับ เฮีย"
"งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้า มาเจอเฮียที่...นะ เดี๋ยวเฮียพาไปทำงานด้วยกัน"
"ครับ ขอบคุณครับเฮีย"

Continue Reading

วันศุกร์ที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 5.2

19:50

ถือเป็นโอกาสอันดีเลยทีเดียว ที่ได้กลับมาใกล้ชิดกับบรรยากาศในการทำงานที่เคยคุ้น ไม่ได้กลับมาทำงานเดิม แต่ได้พบเจอเพื่อนๆ และผู้ใหญ่อีกหลายท่าน สามปีผ่านไป เพื่อนๆหลายคนยังทำงานเดิมอยู่ หลายคนก็เปลี่ยนงาน

บางคนทำงานไปยิ้มไป ในขณะที่บางคนก็ทำหน้าเหมือนกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้บนบ่า

ยิ่งได้มองเห็น ได้รับรู้ความรู้สึก

ยิ่งตอกย้ำในความจริงที่ว่า

"งาน" เป็นส่วนสำคัญในชีวิตของคนเรา

เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของคนเรานั้น

หมดไปกับการทำงาน

เมื่อเรารู้จักตนเอง

เมื่อเรามีโอกาสได้เลือกงานที่อยากทำ

"คงเกิด ความสุข ณ ขณะทำงาน ขึ้นมา"

เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตเราที่หมดไปกับการทำงานนั้น

คงเต็มเปี่ยมไปด้วยช่วงเวลาแห่งความสุขด้วยเช่นกัน

นี่สินะ

ความสุขของชีวิต...

"ไป!

กลับบ้านได้แล้วเก่ง

เลิกงานแล้ว มัวเหม่อลอยอะไรอยู่?"

(เสียงของพี่คนหนึ่งดังขึ้น)

วันเสาร์ที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 5.1

02:58

"เป็นช่างมากี่ปีแล้วคะ?"

"ผมเพิ่งเรียนตัดผมจบมาเองครับ"

"แล้วตัดทรงทั่วๆไปได้นะ รองทรง อเมริกัน ทรงนักเรียน?"

"ได้ครับ แต่ผมยังมือใหม่ ยังต้องการคำแนะนำอีกเยอะ ผมต้องการฝึกมืออย่างสม่ำเสมอ

ให้ผมช่วยงานอะไรก็ได้ครับ"

"อืม...ได้สิ เดี๋ยวให้พี่ช่างใหญ่เค้าคอยสอนให้ เราก็คอยช่วยงานพี่เค้าก็แล้วกันนะ แล้วเราชื่ออะไรล่ะ?"

"ขอบคุณมากครับ ผมชื่อเด็กชาย...เอ้ย ชื่อ เก่ง ครับ"

ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นสถานที่จริง เป็นของจริง เป็นอีกก้าวที่ได้เข้าใกล้กับสิ่งที่อยากเป็น และตลอดทั้งวันนั้น เด็กชายเก่งก็เพลิดเพลินกับการช่วยงานในร้าน ได้สังเกตและจดจำเทคนิคในการทำงานของช่าง ได้รู้เลยว่า ช่างแต่ละคนมีลีลาเฉพาะตัว ความคล่องแคล่ว รวดเร็ว เพลินตา มองดูแล้วมีความสุข

อา...ความรู้สึกแบบนี้นี่เอง เป็นผลจากการได้ทำในสิ่งที่ชอบสินะ ไม่ต้องคอยมองดูนาฬิกา เพราะเวลาไม่มีความหมายอีกต่อไป

..........

"เดี๋ยวคืนพรุ่งนี้มาเริ่มงานได้เลยนะคะ เรื่องเอกสารพี่จัดการไว้เรียบร้อยแล้ว"

ในขณะที่อาชีพช่างตัดผมยังมิอาจสร้างรายได้ให้พอเลี้ยงชีพ เด็กชายเก่งจึงไม่ปฏิเสธการทำงานอื่นไปด้วยเพื่อหารายได้อีกทาง โดยได้รับความช่วยเหลือจากผู้ใหญ่ที่เคารพ นับจากจุดนี้ก็ต้องจัดเวลาให้ลงตัวกับทุกด้านของชีวิต

ในวันนี้ 'ฝันเก้าเดือน' เดินผ่านมาเกินครึ่งทางแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่เด็กชายเก่งได้เรียนรู้ก็คือ คนเราสามารถเลือกเส้นทางเดินของชีวิตได้เอง เด็กชายเก่งก็เพิ่งได้ฝึกตัดผมตามหลักสูตรเมื่อสองเดือนที่แล้ว เด็กชายเก่งได้อ่านหนังสือหลายต่อหลายเล่มในช่วงนี้ อ่านมากกว่าสมัยที่ยังเรียนหนังสืออยู่ด้วยซ้ำ เด็กชายเก่งได้ติดตามการลงทุนอย่างสม่ำเสมอเป็นประจำก็ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้เอง

สรุปได้ว่า

"หากคิดจะทำอะไร ก็ควรเริ่มทำเลย"

ไม่มีคำว่าเริ่มช้าสำหรับการเริ่มต้น

มีแต่คำว่า "ทำ" หรือ "ไม่ทำ" เท่านั้นเอง

วันอาทิตย์ที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 5.0

09:02

ได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่งที่ฝึกอาชีพมาด้วยกัน และไม่ได้ลงเรียนซ้ำอีกคอร์สเหมือนกัน เพื่อนคนนี้มีเรื่องราวที่น่าสนใจจึงขอเล่าสู่กันฟัง ทันทีที่ฝึกอาชีพจบ เขาก็ตระเวนไปตามร้านตัดผม ร้านเสริมสวย เพื่อขอโอกาสในการเรียนรู้งาน เขาได้พบกับคำปฏิเสธต่างๆนาๆ แม้ผ่านไปหลายต่อหลายร้าน แต่เขาก็ยังพยายามต่อไป จนในที่สุดได้รับโอกาสจากร้านแห่งหนึ่ง ถึงกระนั้นกว่าจะได้รับโอกาสนี้มา เขาก็ต้องใช้ไม้ตายในการเจรจาดังนี้

"ผมขอเรียนรู้งานโดยไม่เอาค่าแรงครับ!"

เด็กชายเก่งรู้สึกชื่นชมและคุยกับเพื่อนว่าจะขอยืมท่าไม้ตายนี้ไปใช้บ้าง

ถึงคราวเด็กชายเก่งตระเวนหาร้านบ้าง ร้านที่เคยมองๆไว้ เคยติดป้ายรับช่าง ป้ายก็หายไปแล้ว ผ่านไปหลายต่อหลายร้านก็ยังไม่คืบหน้า

ลองหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต มองหาไปเรื่อยๆ เห็นช่างแต่ละคนที่มาโพสต์หางาน ต่างมีประสบการณ์หลายต่อหลายปีกันทั้งนั้น พอมองดูตัวเองแล้วก็รู้เลยว่าเรานั้นยังอ่อนหัดนัก

ตัวอักษรบนหน้าจอผ่านสายตาไปบรรทัดแล้วบรรทัดเล่า จนสายตามาหยุดอยู่ที่บรรทัดนี้

"รับช่างตัดผม(บาร์เบอร์)...ยังไม่เก่งช่วยสอนให้"

"นี่แหละ"

ว่าแล้วก็โทรไปถาม ปรากฎว่ายังรับอยู่ด้วย วันต่อมาเด็กชายเก่งก็เดินทางเลย ร้านอยู่ไกลบ้านมาก แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค อีกทั้งพอได้เห็นความทุ่มเทของเพื่อนมาก่อนแล้ว ยิ่งเป็นแรงผลักดันให้ก้าวต่อไป ไม่มีคำว่าถอย...

แสงแดดร้อนแรงยามบ่ายสาดส่อง แผดเผาผิวกายร้อนผ่าวๆ เด็กชายเก่งเร่งฝีเท้า สายตามองตรงไปยังป้ายผ้าสีขาวผืนใหญ่ปลิวไสวอยู่หน้าตึกแถวหลายคูหา ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านพร้อมมองมาทางเด็กชายเก่ง เด็กชายเก่งยิ้มให้พร้อมยกมือไหว้สวัสดี

"สวัสดีค่ะ คนที่โทรมาใช่ไหมคะ เชิญด้านในก่อนค่ะ"

วันพฤหัสบดีที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 4.0

08:40

"วันนี้ทำอะไร?" เป็นหนึ่งคำถามที่เด็กชายเก่งถูกถามบ่อยๆจากเพื่อนที่รู้จักกันมานาน สาเหตุคงมาจากกิจกรรมอันหลากหลายในชีวิต ซึ่งได้รับการจัดวางเอาไว้เพียงไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้

และทุกครั้ง เพื่อนที่ถาม มักจะได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วเสมอๆ

"เด็กชายเก่งเปลี่ยนไป?"

"ใช่ เปลี่ยนไปเยอะเลย ถามว่าเยอะแค่ไหน ตอบตรงนี้เลยว่าเยอะจนเพื่อนที่รู้จักตัวตน ในช่วงเวลาเก่าก่อน สงสัยว่าไม่สบายตรงไหนรึเปล่า"

ในแต่ละวันที่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมา

จะไม่มีการใช้เวลาคิด ถึงสิ่งที่ต้องทำ

เป้าหมายใหญ่ถูกฝังเอาไว้ในหัวสมองนานแล้ว

กิจกรรมรายวันถูกเขียนอยู่บนกระดาษแผ่นเล็กๆ

ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ

"เดินตามแผนที่วางไว้"

ที่ต้องทำในหนึ่งวันนั้น มีเพียงเท่านี้จริงๆ

ที่เห็นว่าทำอะไรได้หลายอย่างนั้น

เพราะมีการวางแผนมาก่อน

จะได้ไม่ต้องเสียเวลาคิด

และสามารถทำอะไรหลายสิ่งให้เสร็จสิ้นภายในวัน

มันรู้สึกเติมเต็มนะ ที่ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่า

4 เดือนที่ผ่านมาก็เป็นอย่างนั้น

ทำสิ่งหนึ่งเสร็จ

ก็เริ่มทำสิ่งใหม่

แต่ต้องอยู่บนเส้นทางของเรานะ

สัปดาห์นี้ก็อยู่ในช่วงการเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง

หลังจากเสร็จสิ้นการฝึกอาชีพ

บอกกับตัวเองได้เลยว่า...'ยังไม่เพียงพอ'

ต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้อีก

มองหาหนทาง

มองหาหนทางช่วงนี้ลำบากหน่อยนะ

เพราะท้องฟ้ามืดมน พายุฝนพัดกระหน่ำ

เมื่อท้องฟ้าสดใสหลังเมฆฝน มองเห็นหนทาง

แล้วจะมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้ง

ขอตัวไปเขียน 'สิ่งที่ต้องทำ' ในวันพรุ่งนี้ก่อน

"นี่พูดจริง? จบอย่างนี้เนี่ยนะ?"

"ครับ ใช้เวลาให้คุ้มค่ากันนะครับ"

วันอาทิตย์ที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 3.0

02:05

และแล้ว...ก็เข้าสู่ช่วงปลายของการฝึกอาชีพ วันเวลาแห่งความยากลำบากได้ผ่านพ้นไป เริ่มนับถอยหลังถึงเส้นชัยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ว่ากันตามตรง ช่วงเวลาสองเดือน สำหรับคนที่ไม่เคยมีพื้นฐานในการตัดผมมาก่อน ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่สั้นยิ่งนัก ข้อสนับสนุนของประโยคก่อนหน้านี้ ได้ปรากฎอยู่บนคู่มือฝึกอบรมซึ่งเด็กชายเก่งกำลังเปิดอ่านทบทวน

บนหน้าปกได้เขียนเอาไว้ว่า

"หลักสูตรการฝึกอบรมวิชาชีพระยะสั้น วิชาตัดผมชาย"

อ่านไป ก็คิดวางแผนสำหรับก้าวต่อไปด้วย

ตัวเด็กชายเก่งเอง ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นมือใหม่เสียเลยทีเดียว เพราะได้เคยลองผิดลองถูก ตัดผมให้เพื่อนๆร่วมงานมาแล้วในช่วงที่ทำงานอยู่ไต้หวัน

การมาเรียนครั้งนี้ จึงถือเป็นการเรียนรู้วิธีการตัดผมที่เหมาะสม การจับปัตตาเลี่ยน การจับหวี และเทคนิคอื่นๆตามหลักสูตร ซึ่งได้รับความรู้ ความเข้าใจ เพิ่มขึ้น นอกเหนือจากการศึกษาด้วยตนเองผ่านคลิปวีดีโอ

"จบแล้ว เอาไงต่อดีนะ?"

อย่างที่เกริ่นไว้ตอนต้น กับช่วงเวลาสองเดือนอันแสนสั้น เพื่อนๆที่เรียนด้วยกันหลายคนจึงเลือกที่จะเรียนซ้ำอีกคอร์ส เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้มากยิ่งขึ้น สำหรับเด็กชายเก่งนั้น คิดว่าควรต้องออกมาผจญโลกกว้างได้แล้ว ไม่ใช่ว่ามีฝีมือเก่งกาจมาจากไหน แต่คิดแล้วว่าถ้าหากลงเรียนซ้ำอีกคอร์ส ก็จะต้องใช้เวลาอีกสองเดือน

รวมแล้วเรียนตัดผมสี่เดือน

เหลือเวลาอีกสามเดือนก็สิ้นปี

อีกสามเดือนก็จะครบเก้าเดือนที่วางแผนไว้

อีกสามเดือนก็จะครบ 'ฝันเก้าเดือน'...

"ทำไม พอครบเก้าเดือนแล้วนายจะกินยาตายรึไงฮะ?" เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นมา เมื่อรู้ว่าเด็กชายเก่งปฏิเสธที่จะเรียนซ้ำอีกคอร์ส

"เปล่า...แต่นายก็รู้ว่าเรามีเวลาไม่มาก"

'เวลา' ที่เด็กชายเก่งพูดถึง คือเวลาที่ต้องพิสูจน์ตัวเอง บนหนทางที่ขอเลือกเองในช่วงเวลาเก้าเดือนนี้ เด็กชายเก่งเป็นคนที่ทำงานมาตลอด ตั้งแต่ช่วงที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยก็ทำงานควบคู่ไปด้วย ช่วงเวลากว่าสามเดือนตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน แม้จะไปเรียนฝึกอาชีพ แต่ความรู้สึกว่างงาน ก็คอยกดดันจิตใจเสมอ อารมณ์คนเคยทำงานแล้วให้มาอยู่เฉยๆ อยู่ว่างๆนั่นแหละ สำหรับเรื่องการลงทุนก็ยังติดตามและหาความรู้เพิ่มเติมทุกวัน แต่ตอนนี้ยังคงขาดทุนอยู่

"พี่ว่า เราต้องลองไปอยู่ตามร้าน เพื่อเก็บเกี่ยววิชาความรู้ และเทคนิคต่างๆให้มากๆ ก่อนที่จะมาเปิดร้านของตัวเองนะ" พี่ช่างเสริมสวยมืออาชีพคนหนึ่งแนะนำ

เด็กชายเก่งมองหาร้านตามคำแนะนำ

หาไป หาไป ก็ยังไม่เจอเสียที

จนวันหนึ่ง ผ่านไปเห็นป้าย 'เซ้ง' ร้านเสริมสวย

ทำเลตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก

เลยโทรไปสอบถามราคา

พอได้ความก็ไปปรึกษาพี่ช่างเสริมสวยมืออาชีพ

กับพี่นักบัญชีอาชีพอีกคน

ซึ่งทั้งสองก็ให้ความเห็นในทำนองเดียวกันว่า

ราคาเซ้งแพงไป แถมค่าเช่ารายเดือนก็โหดอีก

คิดเฉลี่ยให้ดูเลยว่าเนี่ย

เรามีค่าเช่าแล้วเท่านี้ต่อวัน ยังไม่รวมค่าน้ำค่าไฟ

เท่ากับว่าเราต้องมีลูกค้าต่อวันกี่คน

ถึงจะมีรายรับพอกับค่าใช้จ่ายทุกอย่างที่ต้องเสียไป

อยากให้ใจเย็นๆ และลองคิดดูดีๆ

เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว

กับชีวิตของเด็กชายเก่งที่ไม่เคยมีความรู้

มีประสบการณ์เกี่ยวกับการทำร้านมาก่อน

คำแนะนำจากผู้รู้ ถือเป็นสิ่งที่มีค่ามาก

ขอขอบคุณทั้งสองท่านมา ณ ที่นี้

ทำให้ได้ข้อคิดอย่างหนึ่งว่า

"เรื่องที่เราไม่รู้ จงถาม"

ในหนังสือแนวพัฒนาตัวเองหลายเล่มก็พูดถึง

ความสำคัญของ 'การถาม' ให้เรากล้าที่จะถาม

การถามนั้น ยังช่วยให้เราประหยัดเวลา

ที่จะออกไปลองผิดลองถูกด้วยตัวเอง

หลายคนไม่รู้ แต่ไม่กล้าถาม

แล้วไปคิดเองเออเอง ตัดสินใจเอง

ตัดสินใจถูกก็มี ตัดสินใจผิดก็มาก

พอถามผู้รู้ ได้คำแนะนำมาแล้ว

ก็ต้องคิดพิจารณาด้วยตัวเราเองอย่างถี่ถ้วน

จึงตัดสินใจลงไป

นอกจากผู้รู้ทั้งสองท่านแล้ว

เด็กชายเก่งยังนำเรื่องนี้ไปถามความเห็นจากเพื่อน

ที่เรียนด้วยกัน(เพื่อนคนเดียวกับที่คุยกันด้านบน)

"พอดีมีร้านแถวบ้านติดป้ายเซ้งร้าน

เราว่าจะลองโทรไปถามดูว่าราคาเท่าไหร่?"

"อ๋อ เก่งจะเซ้งใช่ป่ะ"

"อือ ถ้าพอไหวก็ว่าจะเซ้ง"

"เฮ้ย นี่เราได้ขนาดเปิดร้านเลยเหรอ

ลูกค้ามาแล้ว เราทำไม่ดี เขาก็ไม่ติดเรานะ

มันจะส่งผลระยะยาวหรือเปล่า"

และนี่คืออีกมุมมองที่เด็กชายเก่งได้รับเพิ่มขึ้น

เห็นประโยชน์ของ 'การถาม' กันแล้วนะครับ

วันศุกร์ที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.5

10:06

ในช่วงหนึ่งของการอบรมที่มีเนื้อหาซับซ้อน

ผู้คนทั้งห้อง ต่างแสดงสีหน้าสับสนงงงวยกับเหล่าสีสัน บนตัวอย่างของเส้นผม ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า อาจารย์ป๋องก็พูดขึ้นมาว่า

"ผมมั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า

ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้

และเรื่องที่ยากๆก็มีคนทำไปหมดแล้ว

ดังนั้น มันจึงเหลือแต่เรื่องง่ายๆทั้งนั้นแหละ"

คำพูดสั้นๆของอาจารย์ป๋อง ช่วยให้บรรยากาศภายในห้องดีขึ้น หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย บางคนทำเสียงอืม...อยู่ในลำคอ ส่วนเด็กชายเก่งรีบจดทุกคำพูด เพราะรู้ทันทีว่า นี่แหละส่วนผสมชั้นดีสำหรับ 'ฝันเก้าเดือน' ตอนต่อไป

"อย่างเวลาที่มีลูกศิษย์มาขอร้องผม

ให้ผมช่วยฝากงานให้หน่อย

ผมถามว่าอยากให้ฝากตำแหน่งไหน?

ลูกศิษย์บอก 'ช่างสระไดร์'

ผมนี่ไม่อยากฝากให้เลย

เพราะอะไรรู้ไหม?

ผมบอกพวกเธอมีเวลาเรียน

ทำไมไม่ตั้งใจ ทุ่มเท ฝึกฝนให้เก่ง

ผมไม่ได้ว่าเป็นช่างสระไดร์ไม่ดีนะ

แต่ผมอยากให้ลูกศิษย์ของผม

มีความสามารถมากๆ

ผมเคยฝากลูกศิษย์ผมนะ

แต่ฝากไปเป็น 'ช่างซอยผม'

ฝากไปเป็น 'ช่างทำเคมี'

ฝากให้ตำแหน่งเหล่านี้

ผมกลับมีความรู้สึกภูมิใจมากกว่า"

..........

ณ ศูนย์ฝึกอาชีพ เด็กชายเก่งและเพื่อนๆก็ได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นถึงแนวทาง หรือก้าวต่อไปของแต่ละคน น่าแปลกใจว่ากว่าสิบคนที่นั่งคุยกันนั้น มีอยู่เพียงคนเดียวที่วางแผนไว้ชัดเจนว่าจะกลับไปเปิดร้านที่บ้านต่างจังหวัด ทันทีที่เรียนจบ

ส่วนคนอื่นที่เหลือ แนวทางยังคงคลุมเครือ ไม่ชัดเจน

แม้จะผ่านการออกหน่วยมามาก แต่เด็กชายเก่งยังคงรู้สึกว่า ยังไม่เพียงพอ ต้องฝึกฝนมากกว่านี้ ใช้เวลาตัดให้เร็วขึ้น และอย่าแปลกใจ ถ้าช่วงนี้เพื่อนๆของเด็กชายเก่ง รวมถึงคนแถวบ้านด้วย ไม่ค่อยได้เดินเข้าร้านตัดผมเลย เพราะได้ช่างตัดผมคนนี้เดินเข้าไปหาแทน

เสียงรุ่นพี่แนะนำ

"คิดว่าพร้อมหรือยังล่ะ ถ้ายัง ก็มาฝึกต่อแบบผมนี่ไง"

เด็กชายเก่งเห็นด้วย แต่ก็ตระหนักดีถึงเวลาที่เดินผ่านไปเรื่อยๆ อยากจะฝึกฝนให้เป็น ให้คล่องแคล่วโดยเร็ว จากวันแรกของ 'ฝันเก้าเดือน'

ตอนนี้กำลังจะเข้าสู่เดือนที่สาม เก้าเดือนที่เคยคิดว่านาน เริ่มรู้สึกว่าไม่ได้นานเท่าใดเลย

เด็กชายเก่งถาม

"แล้วเพื่อนๆ รุ่นของพี่ ที่เรียนจบไปแล้ว

มีใครไปเปิดร้านหรือทำอาชีพนี้ เยอะไหมครับ?"

รุ่นพี่ตอบ

"อ๋อ...รุ่นของพี่น่ะเหรอ...

...ไม่มีใครเปิดร้าน หรือ ทำอาชีพนี้ซักคน"