2013 ~ ณ เวลานั้น

วันอาทิตย์ที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2556

วิชาหากิน

09:24

ความแตกต่างของคนหลายคนเมื่อต้องมาอยู่รวมกัน ใช้ชีวิต ทำงาน พักอาศัยในที่เดียวกันนั้น มีมุมมองที่น่าสนใจ ณ โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ในไต้หวัน โรงงานแห่งนี้มีแรงงานชาวไทยเดินทางมาทำงานและพักอาศัยอยู่ภายในโรงงาน แรงงานไทยหากแบ่งตามภูมิภาคแล้ว ส่วนใหญ่เดินทางมาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ส่วนที่เหลือก็มาจากทางภาคกลางบ้าง ภาคเหนือบ้าง แรงงานชาวอีสานเป็นคนกลุ่มใหญ่ในหมู่คนไทย วิถีชีวิตลูกอีสานมีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ยามว่างจากการทำงาน นิยมชวนกันไปทอดแหหาปลา เก็บผัก ตัดหน่อไม้ ...

วันอาทิตย์ที่ 22 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ไอดอลเดินดิน

07:01

พูดถึงคำว่า "ไอดอล" เรามักหมายถึง บุคคลที่เราชอบ ยอมรับ ชื่นชม นับถือ และยึดเอาเป็นแบบอย่างในการเดินตาม คุณมีไอดอลหรือเปล่าครับ? ไอดอลของคุณเป็นใคร? ในตอนเด็กๆเชื่อว่าคุณคงเคยผ่านคำถามนี้กันมา "โตขึ้นอยากเป็นอะไรลูก?" ผู้ใหญ่ถาม "ผมอยากเป็นทหาร,ตำรวจ,หมอ...และอื่นๆ ครับ" เด็กผู้ชายตอบ "หนูอยากเป็นคุณครู,พยาบาล,นักร้อง...และอื่นๆค่ะ" เด็กผู้หญิงตอบ ...

วันอาทิตย์ที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ดื่มด่ำความล้มเหลว

07:07

วินาทีที่ถูกเธอปฏิเสธ ความมั่นใจหมดลงไปในทันที ความรู้สึกที่มีให้อย่างเปี่ยมล้นออกมาจากใจ มันไม่มีความหมายสำหรับเธอ เธอมีสิ่งที่เธอต้องการ ผมมีสิ่งนั้นอยู่ สิ่งนั้นมีค่ากับผม ผมหยิบยื่นให้เธอ เธอรับเอาไว้ เธอเก็บมันไว้อย่างดี ผมดีใจที่ได้เห็นเธอมีความสุขจากสิ่งที่ผมให้ ตัวผมมีสิ่งที่ผมต้องการ เธอมีสิ่งนั้นอยู่ สิ่งนั้นคงมีค่ามากกับเธอ เธอจึงไม่หยิบยื่นให้กับผม สิ่งที่เธอมีนั้น เธอคงคิดแล้วว่ามีค่าสำหรับเธอมากกว่าสิ่งที่ผมให้เธอ ผมจึงมิอาจรับมัน... อีกครั้งกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ความเฉื่อยชา ความประมาท...

วันอาทิตย์ที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(9)

08:31

การเข้ามาของบริษัทใหม่ พร้อมกับปัญหาในเรื่องการจ้างงานพนักงาน สัญญาจ้าง ค่าแรง จากมุมมองของพนักงานคนหนึ่งอย่างผม ผมว่าพนักงานถูกเอารัดเอาเปรียบมาก การต่อสู้ระหว่างพนักงานกับบริษัทเกิดขึ้น ทั้งสู้ตามระบบ ตามข้อกฎหมาย และสู้นอกระบบ การนัดหยุดงาน สงครามนี้ดำเนินต่อมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง แน่นอนกับผลที่เกิดจากการสู้นอกระบบนั้น ส่งผลกระทบต่อการให้บริการรถเข็นวีลแชร์สำหรับผู้โดยสาร "อย่าเอาผู้โดยสารเป็นตัวประกันเลย" คือคำพูดจากทางบริษัทที่ฟังดูแล้วเหมือนกับพนักงานอย่างพวกผมเป็นกลุ่มผู้ก่อการร้ายอะไรสักอย่าง พวกเรามิได้เรียกร้องอะไรเพิ่มขึ้นเลยกับปัญหาด้านการจ้าง แต่เราถูกริดรอนสิทธิอย่างที่มิอาจนิ่งเฉยเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ได้ เวลาผ่านไปกำลังต่อรองของพวกเราเริ่มน้อยลง บ้างก็ยอมรับการเอาเปรียบ...

วันอาทิตย์ที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(8)

07:49

ผมและเพื่อนๆต่างมีแนวทางการทำงาน การให้บริการ แตกต่างกันไป บ้างเลือกที่จะให้บริการผู้โดยสารทีละราย ไม่รับงานซ้อน บ้างเลือกที่จะรับงานซ้อน หากมีการวางแผนใช้เวลาอย่างลงตัวก็ไม่มีปัญหา แต่บางครั้งก็มีเหตุสุดวิสัยที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเรา ก็ต้องอาศัยเพื่อนฝูงช่วยไปบริการผู้โดยสารต่อให้ บางทีผู้โดยสารก็สงสัยว่าตอนที่มารับหน้าเคาน์เตอร์เป็นอีกคนแต่ตอนส่งขึ้นเครื่องก็เป็นอีกคน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้เสมอครับ รถวีลแชร์เป็นเครื่องมือหากินของพวกเรา เรากับรถจึงร่วมเดินทางไปด้วยกันเสมอ ไม่แปลกหรอกครับที่จะเห็นพวกเราเคลื่อนที่ไปพร้อมกับรถเข็นด้วยความรวดเร็ว เรียกว่าเร็วกว่าวิ่งด้วยสองเท้าอีก ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะได้บริการผู้โดยสารได้หลายเที่ยว ได้ค่าแรงเพิ่มขึ้น ด้วยความที่ชีวิตผูกพันกับรถวีลแชร์มากนั่นเองจึงเป็นที่มาของชื่อของบทความนี้ อนึ่ง "ชีวิตติดล้อ" นั้นผมยังได้แรงบันดาลใจมาจากผู้โดยสารที่มีชีวิตติดล้อจริงๆ คือต้องใช้รถเข็นวีลแชร์ในการใช้ชีวิตประจำวัน หลายครั้งเมื่อเราเคลื่อนย้ายตัวผู้โดยสารลงรถเข็นวีลแชร์ส่วนตัวแล้ว ผู้โดยสารก็ต้องการที่จะช่วยเหลือตัวเองหมุนล้อเคลื่อนรถไปเอง ทำให้ผมได้รู้สึกถึงพลังในการต่อสู้ชีวิต คำถามเกิดขึ้นมาว่า "ตัวเรากำลังสู้ชีวิตอยู่รึเปล่า? เราสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ไหม? เราพยายามอย่างเต็มที่กับชีวิตนี้แล้วหรือยัง? " มีเสียงคำตอบอันแผ่วเบาผุดขึ้นมาในความคิด...

วันอาทิตย์ที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(7)

06:50

ในแต่ละวันทำงานผมแทบไม่ต้องพกเงินมากมายไปด้วย หากรถจักรยานยนต์ยังคงมีน้ำมันเพียงพอสำหรับทั้งขาไปและขากลับ ผมจะพกเงินไปสำหรับค่าอาหารเท่านั้น บางวันผมไม่พกเงินติดตัวไปเลย เรียกว่าไปหาเอาข้างหน้า ผมอาจคิดไปเองก็ได้ แต่หลายครั้งที่ผมพกเงินติดตัวมากๆมาทำงาน ผมมักไม่ได้ทิปหรือได้ทิปน้อย ช่วงแรกที่ผมเริ่มงานความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเพื่อนๆคือแทบทุกคนจะให้ความสำคัญกับทิป ถึงวันนี้ผมจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ เพราะเงิน 70 บาทที่ได้จากบริษัทหลังให้บริการผู้โดยสาร 1 เที่ยวนั้นค่อนข้างลำบากที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอาจเข็นได้ 5-6 เที่ยวต่อกะ ได้ค่าแรง 350-420 บาทต่อวันก็พออยู่ได้ แต่หากหมดช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอาจได้เข็นเพียง 2-3 เที่ยวต่อกะได้ค่าแรง 140-210 บาทต่อวัน! แล้วพวกเราจะอยู่อย่างไร? สำหรับคนที่ยังไม่มีครอบครัวก็แย่พอแล้ว ใครที่มีครอบครัวมีลูกที่ต้องเลี้ยงดู ค่าแรงเท่านี้คงไม่พอกับค่าใช้จ่าย ชีวิตทำงานของพวกเราจึงอยู่กับความหวังว่าวันนี้จะได้ทิปหรือเปล่า? จะได้มากน้อยเท่าไร? ผมไม่ได้เขียนให้คุณรู้สึกสงสารพนักงานเข็นรถวีลแชร์แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับคุณผู้อ่านทุกท่าน...

วันอาทิตย์ที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(6)

08:51

ผมกับอาชีพพนักงานเข็นรถเดินทางไปด้วยกันแต่ละวันผ่านไป แต่ละสัปดาห์ผ่านไป แต่ละเดือนผ่านไป ตัวผมก็ไม่ลืมที่จะมองหางานอื่นควบคู่ไปด้วย มีงานธุรการตอบรับมา ผมสัมภาษณ์ผ่าน ได้เริ่มงานวันแรก พี่ที่สอนงานผมกำลังจะออกจากงานที่บริษัทนั้น ก็ผมนี่แหละคือคนที่จะมาแทนที่พี่เค้า ผมมีเวลาเรียนรู้งาน 2 สัปดาห์ ผมกดดันมากจากเวลาที่บีบคั้นและรู้สึกว่าลักษณะงานแบบนี้มันไม่ใช่ รู้สึกไม่ชอบเลย เพียงวันนั้นวันเดียวผมก็ไม่กลับไปอีกเลย จากนั้นมาคำถามในใจผมก็เกิดขึ้นขณะที่ผมหางานไปเรื่อยๆ ผมกลับไม่ได้อยากทำงานที่ผมไปสมัครเลย ผมแค่ต้องการงานที่สอดคล้องกับวุฒิการศึกษาที่เรียนจบมาและได้เงินเดือนในระดับทั่วไปเท่านั้น ผมเลยหยุดพักการหางานไว้แล้วเริ่มค้นหาตัวเอง ผมสมัครเรียนสาขาวิชาอื่นขณะที่ยังทำงานเข็นรถวีลแชร์ไปด้วย หลังจากทำงานนี้มาระยะหนึ่งผมรู้สึกว่างานนี้ค่อนข้างมีอิสระ ผมมีความสุขกว่าทุกอาชีพที่เคยได้ทำมา อาคารผู้โดยสารคือห้องทำงานที่กว้างใหญ่ที่สุดที่ผมเคยมี แต่ละก้าวเดินช่างรู้สึกดีจังเลย ถ้าคุณผู้อ่านเคยมาที่นี่ คุณจะรู้ว่าที่นี่มีความหลากหลายทางชีวภาพมาก(อาชีพ) คุณจะเห็นผู้คนมีหน้าที่แตกต่างกัน ผู้คนทำโน่นทำนี่เต็มไปหมด ไหนจะผู้โดยสารอีกมากมาย ผู้คนแปลกตาที่ต้องพบเจอ ผู้โดยสารเปลื่ยนหน้าไปเรื่อยๆที่เราต้องให้บริการ...

วันอาทิตย์ที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(5)

08:26

ผมเดิน เดิน และเดิน หลักใหญ่ใจความของอาชีพนี้คือการเดิน เดินพร้อมเข็นผู้โดยสารไปส่งให้ถึงจุดหมาย ทำให้ผมนึกถึงคำพูดหนึ่งในภาพยนตร์เรื่อง เฉิ่ม ที่ว่า"คนขับรถแท็กซี่กับหมอนวดมีหน้าที่เหมือนกัน คือพาแขกไปให้ถึงจุดหมาย" ใช่พนักงานเข็นรถผู้ป่วยอย่างผมก็เช่นกัน ในการให้บริการผู้โดยสารแต่ละคน เราจะได้รับเอกสาร 1 แผ่นจากเซ็นเตอร์ และเอกสารแผ่นนี้แหละคือคำตอบของคำถามที่ผมข้องใจมาตั้งแต่ช่วงอบรมปฐมนิเทศว่า งานนี้ไม่มีเงินเดือน? เอกสารนี้พวกเราเรียกว่าบิล บิล 1 ใบจะมีที่ว่างให้เรากรอกวันที่ ชื่อผู้โดยสาร ชื่อพนักงานเข็นรถ รายละเอียดเที่ยวบิน ช่องลงชื่อของหัวหน้าและเจ้าหน้าที่สายการบิน บิล 1 ใบมีมูลค่า 70 บาทเมื่อเราบริการผู้โดยสารสำเร็จ นี่คือค่าแรงของพวกเรา ผมเดาว่าคุณผู้อ่านกำลังคิดว่าถ้าวันๆหนึ่งเราเข็นผู้โดยสารหลายๆคน เราก็ได้บิลหลายใบ ค่าแรงเราก็ได้มากขึ้น...

วันจันทร์ที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(4)

07:37

รหัสการร้องขอรับบริการพิเศษหรือ SSR ใช้โดยสายการบินเพื่อกระชับข้อมูล เกี่ยวกับการร้องขออาหารพิเศษ การร้องขอนำสัมภาระพิเศษติดตัวขึ้นเครื่อง ผู้เยาว์ซึ่งเดินทางเพียงลำพัง ผู้โดยสารพิการ และอื่นๆ รหัส SSR มักใช้ในอุตสาหกรรมการเดินทางทางอากาศ บ้างก็ใช้สำหรับสายการบินเฉพาะกิจ นี่คือบางส่วนของรหัส SSR BLND - ผู้โดยสารตาบอด DEAF - ผู้โดยสารหูหนวก MAAS - ผู้โดยสารที่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือในการรับกระเป๋า และ/หรือการนำทางไปยังประตูขึ้นเครื่อง สามารถระบุว่าเป็น BLND หรือ DEAF ได้ MEDA - ผู้โดยสารที่ต้องการความช่วยเหลือทางการแพทย์(ออกซิเจน) WCOB - ผู้โดยสารที่ร้องขอใช้วีลแชร์บนเครื่องบิน/ขอความช่วยเหลือบนเครื่องบินระหว่างการเดินทาง WCHR - ผู้โดยสารที่ร้องขอใช้วีลแชร์บนทางลาด โดยผู้โดยสารสามารถขึ้น-ลงบันไดและเข้าไปยังที่นั่งภายในเครื่องบินได้ แต่ต้องการใช้วีลแชร์บนทางลาดเนื่องจากระยะทางจาก/ถึงเครื่อง WCHS - ผู้โดยสารที่ร้องขอใช้วีลแชร์ถึงระดับเดียวกับที่สามารถก้าวเท้าได้ ผู้โดยสารเดินได้แต่ไม่สามารถขึ้นลงบันไดได้ WCHC - ผู้โดยสารที่ร้องขอใช้วีลแชร์ถึงภายในห้องโดยสารบนเครื่องบินและต้องได้รับความช่วยเหลือในการเคลื่อนย้ายตัวผู้โดยสารไปถึงที่นั่งบนเครื่องบิน เนื่องด้วยโรคอัมพาตเกี่ยวกับแขนและขา...

วันอาทิตย์ที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(3)

09:00

เริ่มงานพนักงานเข็นรถผู้ป่วยในสนามบินสุวรรณภูมิ รู้สึกตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศ ณ อาคารผู้โดยสาร โห....ใหญ่โตจังเลย ก่อนเข้าพื้นที่ในส่วนต่างๆเราต้องทำบัตรประจำตัวผ่านเข้า-ออก จากนั้นผมก็ได้เวลาเริ่มเรียนรู้งาน พี่ยุ้ยแจ้งว่าสำหรับพนักงานใหม่ให้เวลาฝึกงาน 3 วัน พร้อมแจกคู่มือการทำงาน ซึ่งเนื้อหาภายในส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับบทสนทนาภาษาอังกฤษ ตามแต่ละสถานการณ์ที่อาจพบเจอในการปฏิบัติงานที่นี่ ระบบงานที่นี่จะมีห้องพัก หรืออาจเรียกออฟฟิศก็ได้ หากทางสายการบินต้องการใช้บริการก็จะแจ้งมาทาง หัวหน้าของพวกผม ที่นี่เรียกว่า เซ็นเตอร์(Center) เป็นหัวหน้าในแต่ละผลัด มีหน้าที่รับงาน จ่ายงาน บันทึกข้อมูลการใช้บริการ ควบคุม ดูแล และแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นในการทำงาน คุณผู้อ่านสามารถนึกภาพระบบงานง่ายๆคือ เมื่อสายการบิน(Airlines)แจ้งมา Center ก็บันทึก เมื่อถึงเวลาเหมาะสมก็จ่ายงานให้พนักงานเข็นรถผู้ป่วย พนักงานเข็นรถผู้ป่วยก็นำรถเข็นวีลแชร์(wheelchair)ออกไปรับผู้โดยสาร รถเข็นวีลแชร์(wheelchair) คล้ายกับที่ใช้ในโรงพยาบาลแหละครับ ช่วงฝึกงานผมมีหน้าที่ต้องเรียนรู้ จดจำ เส้นทางการเข้า-ออก สถานที่ต่างๆ ทั้งภายในและภายนอกอาคารผู้โดยสาร ระบบงาน...

วันอาทิตย์ที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(2)

08:53

ผมเดินเข้าห้องหลังจากเคาะประตู มีชายสูงวัย 2 คนนั่งอยู่หลังโต๊ะยาว ผมกล่าวทักทาย ทั้งสองตอบรับพร้อมเชิญให้ผมนั่ง "เอ้า แนะนำตัวสิ เป็นภาษาอังกฤษนะ" จากนั้นช่วงเวลาแห่งการสนทนาของเราสามคนก็ดำเนินไป สัก 15 นาทีได้ บทสัมภาษณ์ คำถามที่คุณสามารถพบได้ตามหนังสือเตรียมตัวสำหรับการสัมภาษณ์ทั่วไป และเช่นกัน คำตอบที่คุณสามารถตอบไปในแนวทางที่แสดงออกถึงมุมมองด้านบวกกับชีวิต ใช่ผมก็ตอบในแนวทางนั้น จนมาถึงช่วงสุดท้าย "เอาละ ช่วยลุกขึ้นยืนให้ดูหน่อย" ผมลุกขึ้นพร้อมความสับสนอยู่ในหัวว่าทำไม ทั้ง 2 ท่านมองดูผมไล่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า พร้อมกับปรึกษาอะไรบางอย่าง ก่อนจะทำเครื่องหมายลงบนกระดาษตรงหน้า และนั่นก็เป็นกิริยาสุดท้ายที่ผมเห็น ก่อนกล่าวอำลาพร้อมคำขอบคุณ ทางเจ้าหน้าที่รับสมัครแจ้งว่าให้รอการติดต่อกลับอีกประมาณ 2 วัน วันนั้นผมกลับบ้านด้วยอารมณ์เดิมๆ อารมณ์หลังจากการสัมภาษณ์สมัครงาน คือไม่คาดหวัง เพราะผิดหวังมานับไม่ถ้วน ผมกลับบ้านมาเจอคุณแม่ ซึ่งท่านมักสังเกตตัวผม ท่านจะดูจากการแต่งตัวหากดูดีนั่นแสดงว่าวันนั้นผมไปสมัครงานมา ท่านก็ไม่พูดอะไร ท่านคงทราบว่าผมพยายามอย่างหนักในการหางานที่ดีกว่า แต่หลายครั้งที่ผ่านมาผมก็ยังทำไม่ได้ ผมพัฒนาตัวเอง...

วันจันทร์ที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(1)

07:47

ชีวิตเราต่างผูกพันกับการเดินทาง ในแต่ละวันเราต้องเดินทางไปเรียนหนังสือ เดินทางไปทำงาน เดินทางไปเที่ยว เดินทางไปเยี่ยมญาติ เดินทางไปธุระ เดินทางไปหาคนรัก เดินทาง เดินทาง และเดินทาง ด้วยยานพาหนะที่ทันสมัย จักรยาน รถมอเตอร์ไซค์ รถสามล้อ รถสองแถว รถยนต์ รถบรรทุก รถทัวร์ รถไฟ เครื่องบิน เราต่างคุ้นเคยกับยานพาหนะเหล่านี้ แต่เอ....คุณรู้ไหมครับว่ายานพาหนะที่ผมกล่าวมาทั้งหมด มีส่วนประกอบสำคัญสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน อะไรครับ พอจะนึกออกไหมเอ่ย ถ้าคุณยังไม่อยากทราบคำตอบขอให้หยุดอ่านเพียงเท่านี้ แล้วใช้เวลา คิด คิด คิด คิดออกหรือยังครับ ผมจะเฉลยแล้วนะ ส่วนประกอบนั้นก็คือ . . . . . กลม กลม หมุนได้ ใช่ครับ "ล้อ"นั่นเอง...

วันจันทร์ที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2556

วันนี้มีโอทีไหม?

08:10

เชื่อแน่ว่ามนุษย์เงินเดือนอย่างเราๆ ท่านๆ คงคุ้นเคยกับคำถามด้านบนเป็นอย่างดี ไม่ว่าคุณจะเป็นหนุ่มสาวออฟฟิศ หนุ่มสาวโรงงาน หรือพนักงานด้านการบริการ พวกเรารู้จักและต่างเคยทำโอที โอที หรือ overtime(ล่วงเวลา) คือชั่วโมงการทำงานนอกระยะเวลาทำงานปกติ ที่นายจ้างเสนอให้กับลูกจ้างพร้อมอัตราค่าเหนื่อยที่มากกว่าชั่วโมงทำงานปกติ เพื่อจูงใจให้ลูกจ้างยินยอมมอบเวลาส่วนตัว เพื่องานอีกสักชั่วโมง สองชั่วโมงหรือมากกว่านั้น "ทำโอเยอะๆ จะได้มีเงินเยอะๆ"ผมมักได้ยินคำพูดนี้จากคนรอบข้าง ใช่มันจริงแท้แน่นอน เหมือนเราโยนก้อนหินลงแม่น้ำ ก้อนหินก็ต้องจมน้ำ แต่ผมขออนุญาตถามคุณว่า คุณพอนึกออกไหมนอกจากเงิน มีอะไรอีกบ้างที่เราได้เพิ่มมา?..............ประสบการณ์?โอเค จะว่าได้เพิ่มขึ้นก็พอได้อยู่ อย่างอื่นล่ะมีไหม?..............เจ้านายมองเราในด้านบวกขยันทำงาน ข้อนี้ก็พอได้อยู่ มีอีกไหม?..............ถ้าตอนนี้คุณยังคิดไม่ออก เรามามองดูสิ่งที่เสียไปหากเราทำโอที มีอะไรบ้างครับ สุขภาพร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการทำงานที่ยาวนานขึ้น เวลาส่วนตัวที่หายไป สองสิ่งที่เรามองเห็นชัดเจน เรื่องสุขภาพผมให้ความสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง หากรู้สึกเหนื่อยผมจะไม่ทำโอเลย ต่างจากเมื่อก่อนที่มองเรื่องเงินมาก่อน ทุกวันนี้ผมจัดลำดับสิ่งสำคัญในชีวิตดังนี้ 1)สุขภาพ 2)ครอบครัว 3)งาน 4)สังคม ผมว่าเราต้องเน้นสุขภาพ...

วันอาทิตย์ที่ 8 กันยายน พ.ศ. 2556

ทฤษฎีความเฉื่อย

08:27

จำได้ว่าตอนที่เรียนม.ปลาย วิชาฟิสิกส์ ผมได้รู้จักกับ"ความเฉื่อย"ซึ่งเป็นคุณสมบัติของวัตถุทั้งหมด โดยวัตถุที่ไม่เคลื่อนที่ยังคงหยุดนิ่งจนกว่าจะมีแรงมากระทำต่อวัตถุนั้น วัตถุที่กำลังเคลื่อนที่จะยังคงเคลื่อนที่ต่อไปด้วยอัตราเร็วคงที่ และทิศทางเดิม จนกว่าจะมีแรงมากระทำเพื่อเปลี่ยนอัตราเร็วและทิศทางการเคลื่อนที่ อธิบายให้เห็นภาพคือเมื่อ รถยนต์จอดนิ่งไม่เคลื่อนที่ ความเฉื่อยของรถยนต์ต้องมากกว่าแรงที่กระทำต่อรถยนต์ เพื่อที่จะให้รถยนต์เคลื่อนที่ เมื่อรถยนต์กำลังเคลื่อนที่ จะต้องเพิ่มแรงกระทำกับรถยนต์ให้มากขึ้น เพื่อให้รถยนต์เคลื่อนที่เร็วมากขึ้น และเมื่อต้องการชะลออัตราเร็วของรถยนต์ แรงเบรกจะต้องมากกว่าความเฉื่อยของรถยนต์ (อ้างอิงจาก wikipedia.org) ทฤษฎีนี้มักผุดขึ้นมาทันที เมื่อผมกลับบ้าน กับภาพของคุณแม่นอนดูละครทีวี ภาพน้องสาวที่ออกไปจับกลุ่มกับเพื่อนๆแถวบ้าน เป็นภาพปกติที่ผมเห็นจนชินตาทุกวัน ทุกวัน รูปแบบการใช้ชีวิตที่เหมือนมีใครบางคนป้อนโปรแกรมคำสั่งเอาไว้ และดูเหมือนทั้งสองคนพอใจกับรูปแบบชีวิต คุณภาพชีวิตที่เป็นอยู่ แต่ตัวผมรู้สึกได้ถึงความเฉื่อย ผมไม่ชอบดูทีวี ผมไม่ชอบสุงสิงกับใคร ผมชอบใช้เวลาที่มีในแต่ละวัน ทำกิจกรรมหลายๆอย่างให้สำเร็จ หลังเลิกงานผมรีบกลับบ้าน ขวนขวายหาความรู้เพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตให้ดีขึ้น หนังสือ อินเทอร์เน็ต เป็นแหล่งข้อมูลที่ผมอยู่กับมันแทบทุกวัน ...

ณ เวลานั้น

Popular Posts

ADs

Like Us

Blog Archive

Video of the day