2013 ~ ณ เวลานั้น

วันอาทิตย์ที่ 29 ธันวาคม พ.ศ. 2556

วิชาหากิน

09:24

ความแตกต่างของคนหลายคนเมื่อต้องมาอยู่รวมกัน ใช้ชีวิต ทำงาน พักอาศัยในที่เดียวกันนั้น มีมุมมองที่น่าสนใจ

ณ โรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่ง ในไต้หวัน โรงงานแห่งนี้มีแรงงานชาวไทยเดินทางมาทำงานและพักอาศัยอยู่ภายในโรงงาน แรงงานไทยหากแบ่งตามภูมิภาคแล้ว ส่วนใหญ่เดินทางมาจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ส่วนที่เหลือก็มาจากทางภาคกลางบ้าง ภาคเหนือบ้าง แรงงานชาวอีสานเป็นคนกลุ่มใหญ่ในหมู่คนไทย วิถีชีวิตลูกอีสานมีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ยามว่างจากการทำงาน นิยมชวนกันไปทอดแหหาปลา เก็บผัก ตัดหน่อไม้ ถนัดมากบ้าง น้อยบ้างแล้วแต่ความสามารถของแต่ละคน

กล่าวถึงการทอดแหหาปลา ที่นี่ปลาหลากหลายสายพันธ์ุมีขนาดใหญ่ สื่อถึงแหล่งน้ำที่ไต้หวันค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ สภาพน้ำค่อนข้างดี ดังนั้นไม่ต้องตกใจถ้ามีปลาดุก หรือปลาช่อนตัวใหญ่กว่าแขนติดแหขึ้นมา หลังจากได้ปลามา ก็เข้าสู่กระบวนการทำอาหารต่อไป มาที่การเก็บผัก มีผักมากมายให้เก็บไม่ว่าจะเป็นผักขม ผักหวาน ตำลึง ผักบุ้ง และอื่นๆ ว่ากันตามตรงเก็บผักง่ายกว่าทอดแหเพราะไม่ต้องลงน้ำ ยกเว้นผักบุ้ง สุดท้ายการตัดหน่อไม้ต้องอาศัยความชำนาญในพื้นที่ เรียกว่าต้องรู้แหล่ง อาจต้องบุกป่าฝ่าดง แต่ก็ไม่เกินกำลังลูกอีสาน

ทักษะที่กล่าวมาเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่เด่นชัด อันเกิดจากการสั่งสมประสบการณ์จากรูปแบบการใช้ชีวิต ซึ่งเป็นเรื่องที่ธรรมดามากสำหรับชาวอีสาน แต่สำหรับคนภาคอื่นๆอาจเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยซึ่งน่าสนใจสำหรับการศึกษาเรียนรู้

"ฝีมือข่อยเองเด้อ!"

วันอาทิตย์ที่ 22 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ไอดอลเดินดิน

07:01

พูดถึงคำว่า "ไอดอล" เรามักหมายถึง บุคคลที่เราชอบ ยอมรับ ชื่นชม นับถือ และยึดเอาเป็นแบบอย่างในการเดินตาม คุณมีไอดอลหรือเปล่าครับ? ไอดอลของคุณเป็นใคร? ในตอนเด็กๆเชื่อว่าคุณคงเคยผ่านคำถามนี้กันมา

"โตขึ้นอยากเป็นอะไรลูก?" ผู้ใหญ่ถาม

"ผมอยากเป็นทหาร,ตำรวจ,หมอ...และอื่นๆ ครับ" เด็กผู้ชายตอบ

"หนูอยากเป็นคุณครู,พยาบาล,นักร้อง...และอื่นๆค่ะ" เด็กผู้หญิงตอบ

ประสบการณ์อันน้อยนิดตอนเราเป็นเด็ก ทำให้ภาพของอนาคตที่อยากเป็นมีอยู่เท่านั้น เมื่อเราโตขึ้นได้เห็นสิ่งต่างๆมากขึ้น ภาพของอนาคตที่อยากเป็นเริ่มหลากหลาย มีหลายแนวทางชีวิตให้เลือก มีบุคคลที่เก่งกาจในแต่ละศาสตร์และศิลป์ให้เราได้เห็น ได้สัมผัส ได้ยอมรับจนยึดเอาเป็นไอดอลของเรา ซึ่งแต่ละคนบ้างก็มีไอดอลเพียงคนเดียว บ้างก็มีไอดอลหลายคน ตามแต่ความพอใจส่วนตัว ผมเชื่อว่าส่วนใหญ่ไอดอลของคุณมักเป็นบุคคลที่มีอายุมากกว่าคุณ หรือมีใครที่มีไอดอลเป็นบุคคลที่มีอายุน้อยกว่าคุณบ้างครับ? หากมี คุณช่วยบอกผมที ผมอยากทราบว่าไอดอลวัยเยาว์ของคุณคือใคร? ผมเองก็มีไอดอลอยู่หลายคน เปลี่ยนแปลงไปตามวัยที่เพิ่มขึ้น ที่ผ่านมาไอดอลที่ผมยึดเป็นแบบอย่างล้วนมีอายุมากกว่าผมทุกคน จนเมื่อผมได้พบคนคนหนึ่ง เขาดูมีทักษะ ความสามารถ มีพลัง มีความซื่อตรงและยอมรับตนเอง ผมชอบความเป็นตัวเขา ผมติดตามความเคลื่อนไหวของเขา หลังพบเห็นเขาในยูทูบ (YouTube) เขาเป็นหนึ่งในผู้แข่งขันรายการประกวดทางทีวี ส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยชอบดูทีวี เหตุผลหลักเลยก็เรื่องเวลา ที่ไม่ค่อยเหลือจากการทำงานและกิจกรรมอื่น แต่หากมีรายการใดน่าสนใจก็มาดูในยูทูบในช่วงวันเวลาที่ว่างๆ ย้อนกลับมาที่ไอดอลคนล่าสุดของผม ผมรู้สึกต่างออกไปจากไอดอลคนก่อนๆที่ผมเคยชื่นชมคือ เขามีอายุน้อยกว่าผม ข้อนี้สำคัญกับผมมากเพราะในหัวผมมีความคิดหนึ่งที่แล่นเข้ามาทันทีที่ทราบว่าไอดอลคนนี้อ่อนวัยกว่า ความคิดที่ว่าก็คือ "นี่เราต้องดูเด็กเป็นตัวอย่างแล้วหรือ?" ผมไม่ได้ดูแคลนความสามารถของเขา(ไม่อย่างนั้นจะเอาเขามาเป็นไอดอลทำไม จริงไหมครับ) แต่มันไม่ชินเพราะเพิ่งเคยมีไอดอลที่อายุน้อยกว่าตัวเราเอง จากจุดตรงนี้ยิ่งกระตุ้นให้ผมเอาจริงเอาจังกับชีวิตมากขึ้น รู้เลยว่าเวลาผ่านไปไว อายุเราก็มากขึ้นไวเหลือเกิน ยิ่งมองไปที่ไอดอลคนนี้ ยิ่งสนับสนุนความจริงที่ว่าเด็กยุคนี้มีทักษะ ความสามารถมากมาย จากแหล่งเรียนรู้ที่สามารถเข้าถึงได้สะดวกรวดเร็ว ผมติดตามเขามาตลอดหลังจากที่เขาผ่านรอบแรก ผมเอาใจช่วยเต็มที่ และเขาก็ผ่านรอบที่สอง เขาผ่านเข้าไปเรื่อยๆ จนถึงรอบสุดท้าย จากที่เคยดูและฟังเพลงศิลปินต่างๆ ตัวผมวันๆหนึ่งเอาแต่ดูและฟังผลงานของเขาคนนี้วนซ้ำไปมาหลายต่อหลายรอบ ยอมรับว่าชอบมาก (จนเพื่อนที่อยู่ข้างๆถามผมว่า ผมฟังเพลงอื่นไม่เป็นแล้วหรือยังไง) เวลาที่ดูเขา ผมเห็นแววตาที่ไม่ยอมแพ้ ผมรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างในตัวของเขา ดูคลิปจบผมรู้สึกมีไฟในการต่อสู้ชีวิตทุกครั้ง เมื่อวันแห่งการแข่งขันรอบสุดท้ายมาถึง ตัวผมไม่ได้ดูถ่ายทอดทางทีวี ประมาณ 2 ชั่วโมงต่อมาก็ได้ดูทางยูทูบเช่นเคย และทราบว่าเขาคือผู้ชนะรายการนี้ ผมดีใจมาก จากภาพของเขาวันแรกที่เข้ามาแข่งขัน ภาพที่เขาผ่านเข้ารอบมาจนถึงวันนี้ วันที่เขาได้รับชัยชนะ สร้างพลังอันมีค่ามากให้กับผม

ไอดอลของเราส่วนมาก เราจะเห็นและยึดถือภาพตอนที่เขาเหล่านั้นประสบความสำเร็จแล้ว ภาพก่อนหน้าที่เขาจะประสบความสำเร็จ เรามักไม่ได้เห็น แต่กับไอดอลของผมคนนี้ ผมได้เห็นภาพชีวิตก่อนหน้าที่เขาจะประสบความสำเร็จ เขาก็คือคนธรรมดาเหมือนกับผม เหมือนกับคุณ แต่เขากล้าที่จะเลือกเดิน เลือกสู้ในทางที่ตัวเองรัก ความพยายาม การไม่ท้อถอย ผลักดันให้คนธรรมดาในวันนั้นเป็นผู้ชนะในวันนี้ ผมเชื่อว่าตัวผมและตัวคุณก็ทำได้ ไม่ได้หมายถึงชัยชนะครับ ผมหมายถึงการสู้เหมือนกับไอดอลของเรา เอาละ จงลุกขึ้นสู้ในหนทางที่เรารักเถิดครับ

วันอาทิตย์ที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ดื่มด่ำความล้มเหลว

07:07

วินาทีที่ถูกเธอปฏิเสธ ความมั่นใจหมดลงไปในทันที ความรู้สึกที่มีให้อย่างเปี่ยมล้นออกมาจากใจ มันไม่มีความหมายสำหรับเธอ เธอมีสิ่งที่เธอต้องการ ผมมีสิ่งนั้นอยู่ สิ่งนั้นมีค่ากับผม ผมหยิบยื่นให้เธอ เธอรับเอาไว้ เธอเก็บมันไว้อย่างดี ผมดีใจที่ได้เห็นเธอมีความสุขจากสิ่งที่ผมให้ ตัวผมมีสิ่งที่ผมต้องการ เธอมีสิ่งนั้นอยู่ สิ่งนั้นคงมีค่ามากกับเธอ เธอจึงไม่หยิบยื่นให้กับผม สิ่งที่เธอมีนั้น เธอคงคิดแล้วว่ามีค่าสำหรับเธอมากกว่าสิ่งที่ผมให้เธอ ผมจึงมิอาจรับมัน...

อีกครั้งกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ความเฉื่อยชา ความประมาท อะไรก็ตาม ผมรู้แค่ว่าผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น การถูกหัวหน้าต่อว่าซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันมีความรู้สึกที่ผสมปนเปอยู่ในอารมณ์ส่วนลึกของจิตใจ "ความรู้สึกกบฏ" ที่คุ้นเคยและใช้มาตั้งแต่ยังเยาว์วัยผุดขึ้นมาพร้อมให้กดเลือกเข้าสู่โหมดต่อต้าน การไม่ยอมรับความผิดพลาดคือคำจำกัดความของความรู้สึกนี้ "ความรู้สึกยอมรับแต่โดยดี" ที่ไม่คุ้นเคยผุดตามมาติดๆ ด้วยความที่ไม่คุ้นเคยจึงรู้สึกแปลกๆหลังจากที่ได้เลือกเข้าสู่โหมดยอมรับ ท่าทีแข็งกร้าวของฝ่ายเบื้องบนอ่อนลง พลันให้การแสดงออกของฝ่ายล่างง่ายขึ้น งานดำเนินต่อไป ภาพของคนในครอบครัวปรากฎขึ้น ความรับผิดชอบต่อเธอทั้งสองมีมากพอจะสยบอารมณ์กบฏแต่โดยดี อารมณ์ยอมรับทำให้มองเห็นค่าที่ได้เลือกอารมณ์นี้ออกมาสนองตอบ เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของตัวเอง หรือนี่เป็นสิ่งที่เขาเรียกว่า "วุฒิภาวะ" ที่เพิ่มขึ้น ความผิดหวังมากมายที่ได้พบเจอ ทำให้เราเริ่มรับรู้ว่า พบเจอแล้ว จงอยู่กับมัน ซึมซับมันเอาไว้ รับรู้ความรู้สึกให้สุดใจ ก่อนจะปล่อยมันไป มันจะค่อยๆห่างจากเราไป ห่างออกไปพร้อมเวลาที่ฉุดมันเดินผ่านไป สิ่งที่ควรทำคือเรียนรู้อารมณ์ยอมรับอย่างคุ้นเคย และพร้อมนำออกมาใช้ตอบรับความผิดหวัง ที่ต้องเดินทางมาหาเรา ตราบที่เรายังมีหวัง

...ทันทีที่ของเหลวในแก้วสัมผัสริมฝีปาก จงปล่อยให้มันไหลเข้าไป สูดกลิ่นหอมละมุน รู้สึกถึงรสอันกลมกล่อมที่คุ้นเคย ตุ่มรับรสบนลิ้นกำลังทำงานของมัน สุขจากการลิ้มรสแผ่ซ่านไปทุกอณู ก้นแก้วค่อยๆถูกยกให้สูงขึ้น จากลิ้นส่งต่อลงไปในลำคอ จนถึงหยดสุดท้ายที่ลิ้นได้สัมผัส ความรู้สึกยังอยู่ที่ริมฝีปากที่ค่อยๆปิดลง แก้วเปล่าถูกวางลง

แก้วที่รอรองรับของเหลวครั้งใหม่

แก้วที่รอรองรับความล้มเหลวครั้งต่อไป

เมื่อมาถึง

คุณก็แค่รินใส่แก้วแล้วยกขึ้นดื่มอีกครั้ง

วันอาทิตย์ที่ 8 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(9)

08:31

การเข้ามาของบริษัทใหม่ พร้อมกับปัญหาในเรื่องการจ้างงานพนักงาน สัญญาจ้าง ค่าแรง จากมุมมองของพนักงานคนหนึ่งอย่างผม ผมว่าพนักงานถูกเอารัดเอาเปรียบมาก การต่อสู้ระหว่างพนักงานกับบริษัทเกิดขึ้น ทั้งสู้ตามระบบ ตามข้อกฎหมาย และสู้นอกระบบ การนัดหยุดงาน สงครามนี้ดำเนินต่อมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง แน่นอนกับผลที่เกิดจากการสู้นอกระบบนั้น ส่งผลกระทบต่อการให้บริการรถเข็นวีลแชร์สำหรับผู้โดยสาร

"อย่าเอาผู้โดยสารเป็นตัวประกันเลย" คือคำพูดจากทางบริษัทที่ฟังดูแล้วเหมือนกับพนักงานอย่างพวกผมเป็นกลุ่มผู้ก่อการร้ายอะไรสักอย่าง พวกเรามิได้เรียกร้องอะไรเพิ่มขึ้นเลยกับปัญหาด้านการจ้าง แต่เราถูกริดรอนสิทธิอย่างที่มิอาจนิ่งเฉยเอาหูไปนา เอาตาไปไร่ได้ เวลาผ่านไปกำลังต่อรองของพวกเราเริ่มน้อยลง บ้างก็ยอมรับการเอาเปรียบ กลับไปเข้าทำงาน บ้างก็หายไป ส่วนบางคนที่ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้นำก็มองหางานอื่นทันที ชีวิตของพวกเราต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง สำหรับตัวผม กับช่วงเวลาที่เป็นพนักงานเข็นรถผู้ป่วย เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก สนามบินเปิดมุมมองให้กับผู้ชายตัวเล็กๆอย่างผมให้กว้างขึ้น ผมรู้สึกภูมิใจที่ได้ทำงานที่นี่ มันเป็นอะไรที่ดีมากกับการที่ตื่นเช้ามาเจอเครื่องบินหลายลำ แล่นขึ้นร่อนลงอยู่เป็นนิจ ผู้คนมากมายเดินทางกันขวักไขว่ พนักงานหลายคนทำงานอย่างขะมักเขม้น แต่สิ่งสำคัญที่ทำให้ผมรู้สึกดีใจและอยู่กับอาชีพนี้มานานก็คือ "คำขอบคุณ" ที่ได้รับจากผู้โดยสาร อาชีพที่ได้ช่วยเหลือผู้อื่น นอกเหนือจากคำว่าหน้าที่แล้ว ความสุขใจที่ได้รับเป็นสิ่งสำคัญซึ่งผมเชื่อว่าคุณผู้อ่านหลายคนที่มีอาชีพด้านนี้ หรือเคยสัมผัสอาชีพทางนี้มาก่อน คงเข้าใจถึงความรู้สึกอิ่มเอมใจดังที่ผมรู้สึก จนถึง ณ เวลาที่ผมเขียนบทความนี้ อาชีพพนักงานเข็นรถผู้ป่วยก็ยังเป็นอาชีพที่ผมทำแล้วมีความสุขที่สุดตั้งแต่เริ่มทำงานมาหลากหลายอาชีพ ทางเลือกอาชีพใหม่มีเข้ามา แน่นอนผมต้องคว้ามันไว้อย่างเหนียวแน่น มุมมองใหม่อยู่ข้างหน้า ถึงตรงนี้คุณผู้อ่านคงทราบแล้วว่าผมเลือกหาหนทางอื่น ผมไม่เลือกกลับไป เนื่องจากเสียงภายในตัวผมบอกว่าเพียงพอแล้วกับที่นี่ ถึงเวลาที่ควรเผชิญหน้ากับสิ่งใหม่ๆเสียที กับเพื่อนๆทุกคน ผมดีใจที่เราได้ร่วมต่อสู้ เพื่อชีวิต เพื่อครอบครัว เพื่อความถูกต้อง ความสามัคคีของพวกเราคือพลังอันยิ่งใหญ่ซึ่งจะคงอยู่ในความทรงจำของผมไปอีกนาน

สุดท้ายนี้ คุณผู้อ่านทุกท่านครับ ขอบคุณที่ร่วมเดินทางติดล้อมาด้วยกัน ผมขอจบบทความ "ชีวิตติดล้อ" ไว้เพียงเท่านี้ ท่านสามารถติดตามบทความใหม่ได้ในสัปดาห์หน้า สวัสดีครับ

วันอาทิตย์ที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(8)

07:49

ผมและเพื่อนๆต่างมีแนวทางการทำงาน การให้บริการ แตกต่างกันไป บ้างเลือกที่จะให้บริการผู้โดยสารทีละราย ไม่รับงานซ้อน บ้างเลือกที่จะรับงานซ้อน หากมีการวางแผนใช้เวลาอย่างลงตัวก็ไม่มีปัญหา แต่บางครั้งก็มีเหตุสุดวิสัยที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเรา ก็ต้องอาศัยเพื่อนฝูงช่วยไปบริการผู้โดยสารต่อให้ บางทีผู้โดยสารก็สงสัยว่าตอนที่มารับหน้าเคาน์เตอร์เป็นอีกคนแต่ตอนส่งขึ้นเครื่องก็เป็นอีกคน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้เสมอครับ
รถวีลแชร์เป็นเครื่องมือหากินของพวกเรา เรากับรถจึงร่วมเดินทางไปด้วยกันเสมอ ไม่แปลกหรอกครับที่จะเห็นพวกเราเคลื่อนที่ไปพร้อมกับรถเข็นด้วยความรวดเร็ว เรียกว่าเร็วกว่าวิ่งด้วยสองเท้าอีก ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะได้บริการผู้โดยสารได้หลายเที่ยว ได้ค่าแรงเพิ่มขึ้น ด้วยความที่ชีวิตผูกพันกับรถวีลแชร์มากนั่นเองจึงเป็นที่มาของชื่อของบทความนี้ อนึ่ง "ชีวิตติดล้อ" นั้นผมยังได้แรงบันดาลใจมาจากผู้โดยสารที่มีชีวิตติดล้อจริงๆ คือต้องใช้รถเข็นวีลแชร์ในการใช้ชีวิตประจำวัน หลายครั้งเมื่อเราเคลื่อนย้ายตัวผู้โดยสารลงรถเข็นวีลแชร์ส่วนตัวแล้ว ผู้โดยสารก็ต้องการที่จะช่วยเหลือตัวเองหมุนล้อเคลื่อนรถไปเอง ทำให้ผมได้รู้สึกถึงพลังในการต่อสู้ชีวิต คำถามเกิดขึ้นมาว่า "ตัวเรากำลังสู้ชีวิตอยู่รึเปล่า? เราสามารถทำอะไรได้มากกว่านี้ไหม? เราพยายามอย่างเต็มที่กับชีวิตนี้แล้วหรือยัง? " มีเสียงคำตอบอันแผ่วเบาผุดขึ้นมาในความคิด "ยังไม่สุด" คำตอบนี้อยู่กับผมตลอดเวลาที่ผมทำอาชีพนี้ ผมได้พูดคุยกับผู้โดยสารมากมาย มีคำแนะนำจากความหวังดีที่ผมคงไม่สามารถนำมาเรียบเรียงรับใช้คุณผู้อ่านได้หมด ผมได้เปิดโลกทัศน์ทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับผู้โดยสารที่หลากหลายสาขาอาชีพ ต่างมีมุมมองที่ไม่เหมือนกัน เวลาผ่านเลยไป ผมก็ยังหางานอื่นไม่ได้ จนผมมารู้ตัวอีกทีงานพนักงานบริการเข็นรถผู้ป่วยนี้เป็นอาชีพที่ผมทำมานานที่สุดที่เคยทำงานมา ช่วงเวลากำลังจะเข้า 3 ปีครึ่งแล้วที่ผมทำมาหากินอยู่ในอาคารผู้โดยสารสนามบินสุวรรณภูมิแห่งนี้ ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินต่อไปเรื่อยๆ แต่แล้วเหตุที่ทำให้ผมต้องตัดสินใจกับชีวิตการทำงานก็เกิดขึ้น
อย่างที่ผมเคยเรียนให้คุณผู้อ่านทราบเมื่อช่วงที่ผมเข้ารับการอบรมปฐมนิเทศแล้วว่าบริษัทนี้เป็นบริษัทภายนอกหรือที่เรามักคุ้นหูว่าเป็นบริษัทเอาท์ซอร์ส(Outsource) ที่เข้ามาให้บริการงานเข็นรถผู้ป่วยภายในสนามบิน ในการเข้ามาให้บริการก็ต้องชนะการประมูล และมีสัญญาว่าสามารถให้บริการได้กี่ปี บริษัทที่ผมทำอยู่กำลังจะครบสัญญา พวกเราพนักงานเริ่มกังวลเกี่ยวกับอนาคต คือเมื่อบริษัทครบสัญญาพนักงานก็ครบสัญญาด้วย ไม่ว่าบริษัทใดจะชนะการประมูล ก็จะมีการรับสมัครพนักงานและก็ไม่เสมอไปที่พนักงานที่เคยปฏิบัติงานนี้มาจะได้รับการพิจารณาให้เข้าทำงานในหน้าที่นี้อีกครั้ง ต้องยอมรับความน่าเศร้าบนเรื่องจริงของชีวิตของพนักงานเอาท์ซอร์ส เวลาที่กระชั้นเข้ามา ความไม่แน่นอนของการประมูล คำตอบที่อยู่ในใจ ผมว่าต้องตัดสินใจกับชีวิตการทำงานให้เด็ดขาดเสียที... Continue Reading

วันอาทิตย์ที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556

ชีวิตติดล้อ(7)

06:50

ในแต่ละวันทำงานผมแทบไม่ต้องพกเงินมากมายไปด้วย หากรถจักรยานยนต์ยังคงมีน้ำมันเพียงพอสำหรับทั้งขาไปและขากลับ ผมจะพกเงินไปสำหรับค่าอาหารเท่านั้น บางวันผมไม่พกเงินติดตัวไปเลย เรียกว่าไปหาเอาข้างหน้า ผมอาจคิดไปเองก็ได้ แต่หลายครั้งที่ผมพกเงินติดตัวมากๆมาทำงาน ผมมักไม่ได้ทิปหรือได้ทิปน้อย

ช่วงแรกที่ผมเริ่มงานความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเพื่อนๆคือแทบทุกคนจะให้ความสำคัญกับทิป ถึงวันนี้ผมจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ เพราะเงิน 70 บาทที่ได้จากบริษัทหลังให้บริการผู้โดยสาร 1 เที่ยวนั้นค่อนข้างลำบากที่จะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ในช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอาจเข็นได้ 5-6 เที่ยวต่อกะ ได้ค่าแรง 350-420 บาทต่อวันก็พออยู่ได้ แต่หากหมดช่วงฤดูกาลท่องเที่ยวอาจได้เข็นเพียง 2-3 เที่ยวต่อกะได้ค่าแรง 140-210 บาทต่อวัน! แล้วพวกเราจะอยู่อย่างไร? สำหรับคนที่ยังไม่มีครอบครัวก็แย่พอแล้ว ใครที่มีครอบครัวมีลูกที่ต้องเลี้ยงดู ค่าแรงเท่านี้คงไม่พอกับค่าใช้จ่าย ชีวิตทำงานของพวกเราจึงอยู่กับความหวังว่าวันนี้จะได้ทิปหรือเปล่า? จะได้มากน้อยเท่าไร? ผมไม่ได้เขียนให้คุณรู้สึกสงสารพนักงานเข็นรถวีลแชร์แต่มันเป็นอย่างนั้นจริงๆครับคุณผู้อ่านทุกท่าน หลายคนทำงานนี้มาหลายปีก็ยังทำอยู่ หลายข้อจำกัด ทั้งอายุที่เพิ่มขึ้น ครอบครัวที่ต้องดูแล ทำให้ยากต่อการออกไปหางานอื่นทำ หลายคนที่อายุยังน้อยเข้ามาทำได้สักปี สองปี ก็มองหางานใหม่แล้ว เพราะมองออกว่างานนี้คงช่วยยกระดับคุณภาพชีวิตให้ดีขึ้นได้ไม่มาก เงินทิปที่ได้มาอย่างคล่องมือ ก็ถูกใช้จ่ายไปอย่างคล่องมือเช่นกัน

ลักษณะนิสัยของพนักงานเข็นรถวีลแชร์จะมีบางอย่างที่คล้ายกันคือ เป็นผู้ชายสปอร์ต(พนักงานเข็นรถมีแต่ผู้ชายนะครับ) ไม่คิดเล็กคิดน้อย พร้อมช่วยเหลือคนอื่นเสมอ ประมาณนี้ครับ มากบ้างน้อยบ้างขึ้นอยู่กับนิสัยส่วนบุคคลไป เงินทิปที่ได้มาผมบันทึกไว้เมื่อรวมกับเงินเดือนแล้ว อาชีพนี้ทำเงินให้ผมมากกว่าอาชีพอื่นที่เคยทำมา ซึ่งผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าอาชีพนี้ไม่มีความมั่นคงเลย อยู่กับความคาดหวังไปวันๆ อาจได้ทักษะทางภาษาบ้าง แต่เนื้องานก็คือการใช้แรงงานเป็นหลัก หลายครั้งที่ข้อจำกัดทางร่างกายเตือนให้ผมเร่งหางานใหม่เสียที ผมมีรูปร่างผอมบาง สูง 167 เซนติเมตร หนัก 50 กิโลกรัม เวลาที่ได้ให้บริการผู้โดยสารที่มีน้ำหนักมากผมต้องออกแรงเข็นมากเช่นกัน หากต้องเข็นผู้โดยสารขึ้นทางลาดชัน หลายครั้งเล่นเอาผมเหนื่อยหอบเลยทีเดียว ผู้โดยสารที่สามารถเดินได้ ทั้ง WCHR และ WCHS เราจะใช้รถวีลแชร์แบบปกติ เมื่อถึงที่หมาย ผู้โดยสารสามารถลุกขึ้นเดินเองได้ มีลักษณะตามภาพด้านล่าง

รถวีลแชร์แบบปกติ

(ขอบคุณภาพจาก wheelchairassistance.com)

แต่หากผู้โดยสารไม่สามารถเดินได้ ทั้ง WCOB และ WCHC เราต้องใช้รถวีลแชร์แบบพิเศษหรือที่เรียกว่า "รถวีลแชร์เคบิน"(Cabin Wheelchair) โดยมีลักษณะตามภาพด้านล่าง

รถวีลแชร์เคบิน(Cabin Wheelchair)

(ขอบคุณภาพจาก www.ana.co.jp)

รถวีลแชร์เคบินสามารถเข็นเข้าไปในเครื่องบิน เพื่อเคลื่อนย้ายผู้โดยสารจากที่นั่งบนเครื่องบิน ผู้โดยสารบางท่านสามารถเคลื่อนย้ายตัวเองจากที่นั่งบนเครื่องมายังรถวีลแชร์เคบินได้ พนักงานเข็นรถก็เพียงประคองรถวีลแชร์ให้นิ่งและคอยดูแลความปลอดภัยของผู้โดยสารขณะเคลื่อนย้าย สำหรับผู้โดยสารที่ต้องการความช่วยเหลือในการเคลื่อนย้าย พนักงานต้องเคลื่อนย้ายตัวผู้โดยสารตามขั้นตอนที่ได้รับการอบรมมาเพื่อความปลอดภัย ดังนั้นพนักงานต้องมีร่างกายที่แข็งแรงซึ่งจำเป็นในการโอบอุ้ม หรือพยุงตัวผู้โดยสาร หลายครั้งที่ผมใช้รถวีลแชร์เคบินให้บริการผู้โดยสารโดยผ่านไปอย่างทุลักทุเล มีครั้งหนึ่งที่ผมจำได้ดีผู้โดยสารเป็นฝรั่งผู้ชายรูปร่างท้วม ขึ้นเครื่องมาจากยุโรป หลังจากผู้โดยสารทั่วไปลงจากเครื่องแล้ว ผมก็เข็นรถวีลแชร์เคบินเข้าไปจอดเทียบกับที่นั่งของผู้โดยสาร จากนั้นผมก็สอดแขนเพื่อยกตัวผู้โดยสารที่นั่งกอดอกอยู่ ผมออกแรงยกตัวผู้โดยสารแต่ก็ไม่เป็นผล ญาติของผู้โดยสารคนนั้นยืนมองพร้อมกับส่ายหน้า ผมพยายามอีกครั้ง เจ้าหน้าที่สายการบินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วยผมอีกแรง และเราก็ย้ายผู้โดยสารมานั่งบนรถวีลแชร์เคบินได้ ผมกล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่คนนั้นพลางรู้สึกผิด ที่ผมไม่มีร่างกายสูงใหญ่และแข็งแรงพอจะยกตัวผู้โดยสารฝรั่งคนนั้นได้ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากซึ่งเตือนผมว่า ผมคงไม่เหมาะกับงานนี้

(หมายเหตุ รหัส SSR ที่ใช้อ้างอิงประเภทผู้โดยสาร คำอธิบายอยู่ในบทความ "ชีวิตติดล้อ(3)-(4)") Continue Reading