2015 ~ ณ เวลานั้น

วันศุกร์ที่ 21 สิงหาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 5.2

19:50

ถือเป็นโอกาสอันดีเลยทีเดียว ที่ได้กลับมาใกล้ชิดกับบรรยากาศในการทำงานที่เคยคุ้น ไม่ได้กลับมาทำงานเดิม แต่ได้พบเจอเพื่อนๆ และผู้ใหญ่อีกหลายท่าน สามปีผ่านไป เพื่อนๆหลายคนยังทำงานเดิมอยู่ หลายคนก็เปลี่ยนงาน บางคนทำงานไปยิ้มไป ในขณะที่บางคนก็ทำหน้าเหมือนกำลังแบกโลกทั้งใบเอาไว้บนบ่ายิ่งได้มองเห็น ได้รับรู้ความรู้สึกยิ่งตอกย้ำในความจริงที่ว่า "งาน" เป็นส่วนสำคัญในชีวิตของคนเราเวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของคนเรานั้นหมดไปกับการทำงานเมื่อเรารู้จักตนเองเมื่อเรามีโอกาสได้เลือกงานที่อยากทำ"คงเกิด ความสุข ณ ขณะทำงาน ขึ้นมา"เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตเราที่หมดไปกับการทำงานนั้นคงเต็มเปี่ยมไปด้วยช่วงเวลาแห่งความสุขด้วยเช่นกันนี่สินะความสุขของชีวิต..."ไป!กลับบ้านได้แล้วเก่งเลิกงานแล้ว มัวเหม่อลอยอะไรอยู่?"(เสียงของพี่คนหนึ่งดังขึ้น)...

วันเสาร์ที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 5.1

02:58

"เป็นช่างมากี่ปีแล้วคะ?" "ผมเพิ่งเรียนตัดผมจบมาเองครับ" "แล้วตัดทรงทั่วๆไปได้นะ รองทรง อเมริกัน ทรงนักเรียน?" "ได้ครับ แต่ผมยังมือใหม่ ยังต้องการคำแนะนำอีกเยอะ ผมต้องการฝึกมืออย่างสม่ำเสมอให้ผมช่วยงานอะไรก็ได้ครับ" "อืม...ได้สิ เดี๋ยวให้พี่ช่างใหญ่เค้าคอยสอนให้ เราก็คอยช่วยงานพี่เค้าก็แล้วกันนะ แล้วเราชื่ออะไรล่ะ?" "ขอบคุณมากครับ ผมชื่อเด็กชาย...เอ้ย ชื่อ เก่ง ครับ" ...

วันอาทิตย์ที่ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 5.0

09:02

ได้คุยกับเพื่อนคนหนึ่งที่ฝึกอาชีพมาด้วยกัน และไม่ได้ลงเรียนซ้ำอีกคอร์สเหมือนกัน เพื่อนคนนี้มีเรื่องราวที่น่าสนใจจึงขอเล่าสู่กันฟัง ทันทีที่ฝึกอาชีพจบ เขาก็ตระเวนไปตามร้านตัดผม ร้านเสริมสวย เพื่อขอโอกาสในการเรียนรู้งาน เขาได้พบกับคำปฏิเสธต่างๆนาๆ แม้ผ่านไปหลายต่อหลายร้าน แต่เขาก็ยังพยายามต่อไป จนในที่สุดได้รับโอกาสจากร้านแห่งหนึ่ง ถึงกระนั้นกว่าจะได้รับโอกาสนี้มา เขาก็ต้องใช้ไม้ตายในการเจรจาดังนี้"ผมขอเรียนรู้งานโดยไม่เอาค่าแรงครับ!"เด็กชายเก่งรู้สึกชื่นชมและคุยกับเพื่อนว่าจะขอยืมท่าไม้ตายนี้ไปใช้บ้าง ถึงคราวเด็กชายเก่งตระเวนหาร้านบ้าง ร้านที่เคยมองๆไว้ เคยติดป้ายรับช่าง ป้ายก็หายไปแล้ว ผ่านไปหลายต่อหลายร้านก็ยังไม่คืบหน้าลองหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต มองหาไปเรื่อยๆ เห็นช่างแต่ละคนที่มาโพสต์หางาน ...

วันพฤหัสบดีที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 4.0

08:40

"วันนี้ทำอะไร?" เป็นหนึ่งคำถามที่เด็กชายเก่งถูกถามบ่อยๆจากเพื่อนที่รู้จักกันมานาน สาเหตุคงมาจากกิจกรรมอันหลากหลายในชีวิต ซึ่งได้รับการจัดวางเอาไว้เพียงไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ และทุกครั้ง เพื่อนที่ถาม มักจะได้รับคำตอบอย่างรวดเร็วเสมอๆ"เด็กชายเก่งเปลี่ยนไป?""ใช่ เปลี่ยนไปเยอะเลย ถามว่าเยอะแค่ไหน ตอบตรงนี้เลยว่าเยอะจนเพื่อนที่รู้จักตัวตน ในช่วงเวลาเก่าก่อน สงสัยว่าไม่สบายตรงไหนรึเปล่า"ในแต่ละวันที่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาจะไม่มีการใช้เวลาคิด ถึงสิ่งที่ต้องทำเป้าหมายใหญ่ถูกฝังเอาไว้ในหัวสมองนานแล้วกิจกรรมรายวันถูกเขียนอยู่บนกระดาษแผ่นเล็กๆซึ่งวางอยู่บนโต๊ะ"เดินตามแผนที่วางไว้"ที่ต้องทำในหนึ่งวันนั้น มีเพียงเท่านี้จริงๆที่เห็นว่าทำอะไรได้หลายอย่างนั้นเพราะมีการวางแผนมาก่อนจะได้ไม่ต้องเสียเวลาคิดและสามารถทำอะไรหลายสิ่งให้เสร็จสิ้นภายในวันมันรู้สึกเติมเต็มนะ ที่ได้ใช้เวลาอย่างคุ้มค่า4 เดือนที่ผ่านมาก็เป็นอย่างนั้นทำสิ่งหนึ่งเสร็จ ก็เริ่มทำสิ่งใหม่แต่ต้องอยู่บนเส้นทางของเรานะสัปดาห์นี้ก็อยู่ในช่วงการเปลี่ยนแปลงอีกครั้งหลังจากเสร็จสิ้นการฝึกอาชีพบอกกับตัวเองได้เลยว่า...'ยังไม่เพียงพอ'ต้องฝึกฝนให้มากกว่านี้อีกมองหาหนทาง มองหาหนทางมองหาหนทางช่วงนี้ลำบากหน่อยนะเพราะท้องฟ้ามืดมน พายุฝนพัดกระหน่ำเมื่อท้องฟ้าสดใสหลังเมฆฝน มองเห็นหนทางแล้วจะมาเล่าสู่กันฟังอีกครั้งขอตัวไปเขียน 'สิ่งที่ต้องทำ' ในวันพรุ่งนี้ก่อน"นี่พูดจริง? จบอย่างนี้เนี่ยนะ?""ครับ ใช้เวลาให้คุ้มค่ากันนะครับ"...

วันอาทิตย์ที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 3.0

02:05

และแล้ว...ก็เข้าสู่ช่วงปลายของการฝึกอาชีพ วันเวลาแห่งความยากลำบากได้ผ่านพ้นไป เริ่มนับถอยหลังถึงเส้นชัยในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ว่ากันตามตรง ช่วงเวลาสองเดือน สำหรับคนที่ไม่เคยมีพื้นฐานในการตัดผมมาก่อน ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่สั้นยิ่งนัก ข้อสนับสนุนของประโยคก่อนหน้านี้ ได้ปรากฎอยู่บนคู่มือฝึกอบรมซึ่งเด็กชายเก่งกำลังเปิดอ่านทบทวน บนหน้าปกได้เขียนเอาไว้ว่า "หลักสูตรการฝึกอบรมวิชาชีพระยะสั้น วิชาตัดผมชาย"อ่านไป ก็คิดวางแผนสำหรับก้าวต่อไปด้วยตัวเด็กชายเก่งเอง ก็ไม่ได้ถือว่าเป็นมือใหม่เสียเลยทีเดียว เพราะได้เคยลองผิดลองถูก ตัดผมให้เพื่อนๆร่วมงานมาแล้วในช่วงที่ทำงานอยู่ไต้หวันการมาเรียนครั้งนี้ จึงถือเป็นการเรียนรู้วิธีการตัดผมที่เหมาะสม การจับปัตตาเลี่ยน การจับหวี และเทคนิคอื่นๆตามหลักสูตร ซึ่งได้รับความรู้ ความเข้าใจ เพิ่มขึ้น นอกเหนือจากการศึกษาด้วยตนเองผ่านคลิปวีดีโอ"จบแล้ว เอาไงต่อดีนะ?"อย่างที่เกริ่นไว้ตอนต้น กับช่วงเวลาสองเดือนอันแสนสั้น ...

วันศุกร์ที่ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.5

10:06

ในช่วงหนึ่งของการอบรมที่มีเนื้อหาซับซ้อน ผู้คนทั้งห้อง ต่างแสดงสีหน้าสับสนงงงวยกับเหล่าสีสัน บนตัวอย่างของเส้นผม ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า อาจารย์ป๋องก็พูดขึ้นมาว่า"ผมมั่นใจอยู่อย่างหนึ่งว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เราทำไม่ได้ และเรื่องที่ยากๆก็มีคนทำไปหมดแล้ว ดังนั้น มันจึงเหลือแต่เรื่องง่ายๆทั้งนั้นแหละ"คำพูดสั้นๆของอาจารย์ป๋อง ช่วยให้บรรยากาศภายในห้องดีขึ้น หลายคนพยักหน้าเห็นด้วย บางคนทำเสียงอืม...อยู่ในลำคอ ส่วนเด็กชายเก่งรีบจดทุกคำพูด เพราะรู้ทันทีว่า นี่แหละส่วนผสมชั้นดีสำหรับ 'ฝันเก้าเดือน' ตอนต่อไป"อย่างเวลาที่มีลูกศิษย์มาขอร้องผมให้ผมช่วยฝากงานให้หน่อย ผมถามว่าอยากให้ฝากตำแหน่งไหน? ลูกศิษย์บอก 'ช่างสระไดร์' ผมนี่ไม่อยากฝากให้เลย เพราะอะไรรู้ไหม? ผมบอกพวกเธอมีเวลาเรียน ทำไมไม่ตั้งใจ ทุ่มเท ฝึกฝนให้เก่ง ผมไม่ได้ว่าเป็นช่างสระไดร์ไม่ดีนะ แต่ผมอยากให้ลูกศิษย์ของผม มีความสามารถมากๆ ผมเคยฝากลูกศิษย์ผมนะ แต่ฝากไปเป็น 'ช่างซอยผม' ฝากไปเป็น 'ช่างทำเคมี' ฝากให้ตำแหน่งเหล่านี้ ผมกลับมีความรู้สึกภูมิใจมากกว่า".......... ...

วันอาทิตย์ที่ 12 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.4

08:05

ช่วงเวลาหนึ่งเดือนแรกของการฝึกอาชีพตัดผมชายกำลังจะผ่านพ้นไป อุปสรรค ความกดดัน ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ถูกทดแทนด้วยคำพูดที่เด็กชายเก่งให้กำลังใจกับตัวเองว่า "เอาน่า เหลืออีกแค่ครึ่งทางเท่านั้น!" (หลายท่านอาจสงสัยว่าอะไรจะเหนื่อยขนาดนั้น แค่ฝึกอาชีพนี่นะ เด็กชายเก่งขอบอกตรงนี้เลยว่าหนักจริงๆ หนักในที่นี้หมายถึงการถูกเคี่ยวเข็ญโดยอาจารย์เล็ก เพื่อให้งานออกมาดีมีฝีมือ ที่เขียนๆมาก็เรื่องจริงทั้งนั้นนะ เด็กชายเก่งไม่ได้แต่งเรื่อง แต่บางอย่างที่ดูแล้วออกจะฮาร์ดคอร์เกินไป ก็คัดออกบ้างไม่ได้กลัวผู้อ่านรับไม่ได้ แต่กลัวอาจารย์เล็กเข้ามาอ่านมากกว่า(ฮา)...) สัปดาห์นี้มีภารกิจแปลกใหม่ คือการไปอบรมหลักสูตรทำสีและเคมี กับอาจารย์ป๋องที่บริษัทไบโอ วูเมนส์ คนที่เข้าอบรมส่วนใหญ่ก็เป็นช่างเสริมสวย มีเพียงกลุ่มของเราที่เป็นช่างตัดผมชาย สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาทันทีที่เดินเข้าห้องอบรมมาเลยก็คือ "พลังออร่า" ของเหล่าช่างเสริมสวย ที่ส่งประกายเจิดจรัสแบบไม่ยอมน้อยหน้ากัน ชวนให้เด็กชายเก่งเคลิบเคลิ้มเพลินตาเสียจริงๆ ครั้งหนึ่งเด็กชายเก่งเคยถามใครคนหนึ่งว่า ...

วันอาทิตย์ที่ 5 กรกฎาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.3

08:54

นอกเหนือจากการเรียนในศูนย์ฝึกอาชีพแล้ว การออกหน่วยให้บริการตัดผมก็เป็นกิจกรรมหลัก ได้ช่วยเหลือสังคมและช่างก็ได้ฝึกฝนฝีมืออย่างสม่ำเสมอ การออกหน่วยนั้นแบ่งออกเป็นสองประเภทหลักๆ ตามสถานที่ คือ ชุมชน และ โรงเรียน การออกหน่วยชุมชน หรือที่พวกเราเรียกกันติดปากว่า "ลงชุมชน" ลูกค้าที่มารับบริการ ก็จะเป็นคุณตา คุณยาย คุณลุง คุณป้า คุณแม่กับลูกน้อย เรียกว่าเป็นผู้คนที่อยู่ดูแลบ้านนั่นเอง (พวกเราออกหน่วยวันธรรมดา จันทร์ถึงศุกร์ ครับ) ส่วนการออกหน่วยโรงเรียน ลูกค้าที่มารับบริการก็เด็กนักเรียน ทั้งหญิงและชาย...

วันอาทิตย์ที่ 28 มิถุนายน พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.2

03:36

"กรรไกรทื่อแล้วนะเก่ง เอาไปลับได้แล้ว" อาจารย์เล็ก เอ่ยขึ้นระหว่างกำลังสอน ตอนเย็นหลังเลิกเรียนเด็กชายเก่งจึงค้นหาข้อมูลร้านให้บริการลับกรรไกรจากอินเทอร์เน็ต มีอยู่ร้านหนึ่งได้รับคำชื่นชมตั้งอยู่ย่านบางกะปิ อีกร้านหนึ่งตั้งอยู่ใต้สะพานพระโขนง เด็กชายเก่งเลือกร้านหลังเพราะใกล้บ้านกว่า ได้ข้อมูลแล้วก็ออกเดินทางเลย ณ ร้านลับกรรไกร เชิงสะพานพระโขนง "น้าครับ ผมเอากรรไกรมาลับครับ" "ได้"ชายวัยกลางคนผละจากงานที่กำลังลับคมอยู่ แล้วเดินออกมาหน้าร้าน เด็กชายเก่งยื่นกรรไกรฟันปลาให้ น้ารับกรรไกรไปแล้วอ้าออกสายตาจับจ้องอยู่ที่ซี่ฟันปลา ...

วันอาทิตย์ที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.1

09:25

'ทรงนักเรียน' คือคำตอบเดียวของวันนี้ น้องๆ ต่างเข้าแถวรอเป็นทางยาว หัวแรก หัวที่สอง ผ่านไปอย่างทุลักทุเล แต่ก็ได้อาจารย์ให้คำแนะนำและสาธิตให้ดูอย่างใกล้ชิด จนถึงช่วงบ่ายสามโมงเด็กชายเก่งก็ได้รู้จักกับทรงนักเรียนไปแล้วสิบสามหัว ก็เยอะอยู่นะ ยังสงสัยเลยว่าทำไปได้ยังไง นี่ครั้งแรกนะ และก็เป็นครั้งแรกที่ได้มาออกหน่วย แต่ก็ สนุกดี ลุยดี ชอบๆ ในระหว่างเรียน อาจารย์ได้ถามคำถามหนึ่ง ถามทุกคนว่า "พวกเราจะเรียนตัดผมไปประกอบอาชีพเลยใช่ไหม?"บางคนก็ตอบว่าใช่(เบาๆ) บางคนก็มีเหตุผลอื่น ที่ยังไม่ชัดเจนว่าจะไปประกอบอาชีพเต็มตัว สาเหตุที่อาจารย์ถาม เพราะต้องการบอกลูกศิษย์ว่า หากคิดจะไปประกอบอาชีพด้านนี้เต็มตัว ก็ต้องขยัน ตั้งใจ อดทน ในการเรียน การฝึกให้มากยิ่งขึ้น มากกว่าที่เป็นอยู่ หลายครั้งที่อาจารย์ว่ากล่าว ก็เพื่อให้เราตั้งใจและเป็นงานให้เร็วขึ้น คำถามของอาจารย์ทำให้เด็กชายเก่งนึกไปถึงเรื่อง 'การตั้งเป้าหมาย' ที่เคยอ่านมาจากหนังสือหลายเล่มซึ่งกล่าวไปในทิศทางเดียวกันว่า เป้าหมายที่เราตั้ง แล้วเขียนเอาไว้นั้น ขนาดของเป้าหมายเป็นสิ่งสำคัญในการไขว่คว้าของเรา...

วันอาทิตย์ที่ 14 มิถุนายน พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 2.0

09:59

เข้าสู่เดือนใหม่ เด็กชายเก่งมีภารกิจเพิ่มเข้ามาในช่วงเวลาวันจันทร์ถึงวันศุกร์ ภารกิจนั้นก็คือ การฝึกอาชีพตัดผมชาย ต้องให้เวลากับภารกิจนี้เป็นสิ่งแรก เวลาที่เหลือหลังจากนั้นในแต่ละวัน ก็แบ่งให้กับการลงทุน การเขียน การออกกำลังกาย และครอบครัว การฝึกอาชีพนั้น ช่วยให้เด็กชายเก่งหลุดพ้นจากความหดหู่ใจที่คอยครอบงำจากความผิดหวังในการลงทุน ได้เจอเพื่อนใหม่ เรื่องราวใหม่และทักษะใหม่ที่ต้องเรียนรู้เพื่อนำไปประกอบอาชีพจิตใจร่าเริงเบิกบาน แม้การเรียนการสอนจะเข้มข้นแต่เด็กชายเก่งก็พยายามเรียนรู้ ฝึกฝนด้วยความอดทน เด็กชายเก่งต้องตื่นแต่เช้า เพื่อเดินทางไปฝึกอาชีพ ไม่ได้อยู่บ้านแทบทุกวันอีกแล้ว ความกดดันเริ่มลดลง เริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า จำได้ว่าเคยอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง เขาบอกว่า "การทำงานทำให้คนเรามีคุณค่า" แม้จะเรียกว่าทำงานได้ไม่เต็มปาก แต่เราก็กำลังเดินสู่เส้นทางสายนี้........... เสียงโทรศัพท์ที่บ้านดังขึ้น ม๊ารับสาย ปลายสายเป็นเสียงของอาม่าโทรมาเพื่อถามข่าวคราวของหลาน พร้อมตบท้ายด้วยคำถามเดิมว่า"อาเก่ง อีกลับไปทำงานที่ไต้หวันรึยัง?"ม๊าเคยตอบคำถามนี้เมื่อคราวที่แล้วว่า"ยังเลยอาม่า...

วันเสาร์ที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 1.5

20:26

ภายในบ้านป้าอ๋อยอากาศยังเย็นสบายเหมือนเดิม แม้หลายสิ่งเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่ในวันนี้ป้าอ๋อยก็ยังคงเลี้ยงหลาน หลานแท้ๆของตัวเอง ลุงซิวผอมลงมาก แต่รอยยิ้มเดิมยังคงเจืออยู่บนใบหน้า แถมพูดคุยกับเด็กชายเก่งอย่างออกรส ประสาคนเคยไปขายแรงงานอยู่เมืองนอกเหมือนกัน"เมื่อก่อนที่ผมไปซาอุนะลำบากมาก บ้านเป็นบ้านดิน เวลาฟ้ามืดก็ต้องรีบเข้าที่พัก กลัวเขายิงกันแต่เดี๋ยวนี้ อะไรๆก็เจริญแล้ว ไม่เหมือนเมื่อก่อน""ใช่ครับลุง" หลังกินข้าวเหนียวส้มตำปลาทอด เสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลากล่าวลา จากบ้านป้าอ๋อย เด็กชายเก่งกับม๊าก็นั่งเรือล่องแม่น้ำเจ้าพระยาไปขึ้นฝั่งที่ท่าน้ำราชวงศ์ เพื่อไปหาอาม่า อาม่าพอเจอหน้าหลานก็เข้ามากอดด้วยความดีใจ อาม่าอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว แต่ยังคงแข็งแรง เดินเหินคล่องแคล่ว อาม่าถามหลานชายว่าไปอยู่ที่ไต้หวัน ที่นู่นเขาพูดภาษาอะไร? เด็กชายเก่งบอกภาษาจีนกลางเป็นหลัก อาม่าก็พูดภาษาจีนกลางใส่หลานชายทันที พอรู้ว่าหลานเข้าใจก็ดีใจใหญ่ ถามไถ่ว่าจะกลับไปทำงานที่นู่นอีกเมื่อไหร่? หลานชายตอบยังไม่แน่นอน พร้อมถามอาม่าว่าพูดภาษาจีนกลางได้ด้วยเหรอ?"ได้สิ ก็อาม่าเคยไปทำงานอยู่สิงคโปร์มาก่อน""อ๋อ อย่างนี้นี่เอง จะว่าไปญาติผู้ใหญ่ของเราต่างก็ออกผจญภัยกันมาแล้วทั้งนั้น" เด็กชายเก่งยิ้ม.......... ตัวเลขสีแดง สีเขียว สีเหลือง...

วันอาทิตย์ที่ 24 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 1.4

09:40

เด็กชายเก่งพร้อมด้วยเพื่อนอีกสองคนคือตู้กับเวฟ ยืนรอรับเต้อยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิสักพักพอได้เวลา เต้ก็มาถึง คุยกันพอหอมปากหอมคอก็พากันเดินทางออกจากสนามบิน มายังห้องพักของตู้ ซื้อหากับข้าวมากินเลี้ยงกัน โดยมีอัมพล เพื่อนอีกคนมาสมทบ ชายหนุ่มทั้งห้า ต่างเล่าเรื่องราวของตัวเองสลับกับรับฟังเรื่องของเพื่อน สามปี ถือเป็นช่วงเวลาที่มีความเปลี่ยนแปลงมากมายเกิดขึ้นในชีวิตของพวกเราตู้ ยังคงทำงานอยู่ที่สนามบินเกือบสิบปีแล้วเวฟ กลายเป็นหนุ่มนักบัญชี หลังเรียนจบอัมพล บวชพระอยู่โคราชสามปี ตอนนี้กลับมาทำงานอยู่ที่เดียวกับตู้ส่วนเต้กับเด็กชายเก่ง พึ่งกลับมาจากไต้หวันเต้ บอกว่าจะกลับไปทำงานที่ไต้หวันอีกเด็กชายเก่ง ยังยืนยันที่จะตามฝันต่อไป!!!.......... อากาศที่ร้อนอบอ้าวเหลือเกินในหน้าร้อนนี้แม้แสงแดดอันแรงกล้าแผดเผา แต่ม๊ากับเด็กชายเก่งก็ต้องออกเดินทางไปนนทบุรี เพื่อไปเยี่ยมเยียนญาติๆ เกือบสิบปีแล้ว ที่เด็กชายเก่งไม่ได้ไปหาป้าอ๋อยเลย ป้าอ๋อย เป็นพี่สาวของม๊า เข้ามาทำงานรับจ้างอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็กๆ ก่อนที่ม๊าจะตามมาสมทบ ในช่วงที่เด็กชายเก่งยังเล็กๆ ม๊าต้องฝากให้ป้าอ๋อยช่วยเลี้ยง เพราะทั้งม๊าและป๊าต้องไปทำงานป้าอ๋อยเป็นแม่บ้าน ลุงซิว สามีของป้าอ๋อยก็ไปทำงานอยู่ซาอุดิอาระเบีย นอกจากทำงานบ้าน และเลี้ยงลูกของตัวเองสองคนแล้ว...

วันอาทิตย์ที่ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 1.3

08:42

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป กระเป๋าเดินทางยังคงวางอยู่ที่เดิม ข้าวของกองระเกะระกะ เด็กชายเก่งได้นำแนวความคิดมาจากหนังสือที่ผ่านตาหลายเล่มเขาบอกว่าให้โฟกัสที่เป้าหมาย หลังจากเขียนเป้าหมายเอาไว้แล้ว ทั้งระยะสั้น 1 ปี ระยะกลาง 3-5 ปี ระยะยาว 10 ปี อะไรที่ไม่ได้เป็นทางที่นำไปสู่เป้าหมาย เด็กชายเก่งจะไม่ทำ หรือเอาไว้ทำทีหลังนั่นจึงเป็นเหตุผลสำหรับข้าวของที่ยังคงกองเอาไว้"อิฉันรู้สึกได้กลิ่นข้ออ้างของคนขี้เกียจ...ฮึฮึ" วันๆหนึ่งเด็กชายเก่งอ่านหนังสืออย่างบ้าคลั่ง ช่วงแรกของการทำเพจกว่าจะได้หลับได้นอนเวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ไปแล้ว รู้สึกเหนื่อยล้าแต่ก็พยายามฝึกตัวเองให้อ่านเร็วขึ้น จับใจความสำคัญแล้วนำมาถ่ายทอดให้เข้าใจง่าย หนังสือที่อ่านก็หลากหลายแนว แนวพัฒนาตนเอง แนวการลงทุน บริหารธุรกิจ นวนิยาย รวมเรื่องสั้น ทั้งนี้เด็กชายเก่งยังยืนยันว่า ไหนๆตนก็จะต้องอ่านหนังสือมากมายหลายเล่มแล้ว ก็ขอส่งต่อแนวคิดที่ได้กลั่นกรองออกมาให้ผู้อื่นได้รับรู้ด้วย เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว นอกเหนือจากอ่านหนังสือแล้ว เด็กชายเก่งก็ใช้เวลาในการศึกษาติดตามตลาดหุ้นแบบเต็มวันเป็นเวลากว่าสองปีแล้วที่เขาได้ก้าวเข้ามาสู่สมรภูมิการลงทุน การเก็งกำไรแห่งนี้ จากที่เคยทำงานไปด้วย...

วันอาทิตย์ที่ 10 พฤษภาคม พ.ศ. 2558

ฝันเก้าเดือน 1.2

11:05

'อินเทอร์เน็ต' กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเด็กชายเก่งไปแล้ว ทั้งการแชท การโทร การแสดงความคิดเห็น แนวคิดของเด็กชายเก่งมีอยู่ว่า ไหนๆก็ต้องขลุกอยู่กับสังคมออนไลน์แล้ว ก็หาอะไรทำบนสังคมนี้ ที่เกิดประโยชน์ทั้งต่อตัวเองและผู้อื่นด้วย จึงเป็นที่มาของการเขียนบล็อกเรื่องราวชีวิตของตัวเอง ข้อคิด เคล็ดลับต่างๆที่มีประโยชน์ งานแปลบทความ และอื่นๆ เด็กชายเก่งก็นำเสนอให้ผู้อ่านได้ติดตามสัปดาห์ละตอน นอกจากบล็อกแล้ว เด็กชายเก่งยังคิดทำเพจเกี่ยวกับข้อคิดที่ได้จากการอ่านหนังสือ ครั้นจะอ่านสัปดาห์ละเล่ม แล้วแบ่งปันข้อคิด ดังเช่นที่อัพเดทบนบล็อก ก็กลัวว่าจะนานเนิ่นเกินไป ไม่ใช่ว่าเป็นคนอ่านหนังสือเร็วนะ จะว่าไป ถ้าให้นึกถึงหนังสือเล่มล่าสุดที่อ่านจบ ที่ไม่ใช่หนังสือเรียน เด็กชายเก่งยังจำไม่ได้เลย เพราะเรียนจบมาก็ทำงาน(จริงๆแล้ว ทำงานไปด้วยเรียนมหาลัยไปด้วย) แทบไม่ได้อ่านหนังสือเลย พอสัปดาห์ละเล่มไม่เอา...

ฝันเก้าเดือน 1.1

09:35

ผ่านพ้นไปในคืนแรกกับบ้านหลังเดิมเด็กชายเก่งตื่นสาย ไม่ใช่ไม่อยากตื่นเช้าหรือเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ตีสาม? จริงๆเหตุผลก็คือ จะตื่นเช้าเพื่ออะไร เพราะวันนี้เด็กชายเก่งกลายเป็น'คนว่างงาน'แล้ว เป็นการว่างงานรอบที่...รอบที่เดี๋ยว ขอนับก่อนแป๊บนึง 1...2...3...4...5...ถ้านับตั้งแต่ออกจากงานที่แรกก็ เป็นการว่างงานครั้งที่ 7การว่างงานกับเด็กชายเก่ง คล้ายเป็นเพื่อนเก่า นานๆเจอกันที บางปีก็เจอกันนานหน่อย บางปีเจอกันไม่นานแล้วก็แยกย้ายกันไปเอ้อ...กลัวท่านจะสงสัย ว่าเด็กชายเก่งนี่อายุเท่าไหร่(ฟะ)?ตูเห็นแม่งทำงานอะไรมาเยอะจัง ทำที่ละวันป่าว?เราจึงขอแนะนำเด็กชายเก่งให้ท่านรู้จักสักพอควรวินาทีที่กำลังพิมพ์ตัวอักษรนี้อยู่ เด็กชายเก่งก็มีอายุ29 ปีแล้ว ห๊ะ...แล้วมันเด็กตรงไหน(ฟะ)เนี่ย!ที่มาของชื่อ มีเรื่องเล่าในตำนานอยู่ว่า...เฮ้ย ไม่ใช่แล้วเรื่องก็คือ ช่วงนั้นเด็กชายเก่งทำงานอยู่ในห้างค้าปลีกหน้าที่ของเขาก็คือ พนักงานตรวจการจัดเรียงสินค้าทั้งห้างมีตำแหน่งนี้อยู่คนเดียว วันๆก็ไม่มีอะไรมากเอาเอกสารที่ส่งมาจากสำนักงานใหญ่ เป็นข้อมูลรูปแบบการจัดเรียงสินค้าทุกแผนก มาแจกจ่ายให้แต่ละแผนกไปจัดเรียง ได้เวลาก็ออกตรวจตราว่าเรียงถูกต้องรึเปล่า?ก็เดินตรวจมันทั้งห้างนั่นแหละ ฟังดูเหมือนจะง่ายช่ะ?เปล่าเลยไม่ได้ง่ายหรอก ด้วยความที่ยังไม่เก๋าเกมใครหนอจะเกรง บนบัตรพนักงานที่ติดหน้าอกยังเขียนคำว่า'ทดลองงาน'อยู่เลย เด็กชายเก่งเอ๋ยดังนั้นเวลาออกตรวจ คล้ายๆกำลังเล่นซ่อนหายังไงยังงั้นของก็ยังไม่เรียง หัวหน้าแผนกก็ไม่รู้อยู่ไหน หลบนู่นหลบนี่ที พอเจอหน้า เก๋ามาก "พี่ยังไม่ได้จัดเลย ยุ่งอยู่" แล้วเดินผ่านเก๋ารองลงมา "เดี๋ยวพี่จัดให้นะ จัดเสร็จเดี๋ยวบอก"เก๋าน้อย "ขอโทษที...

ณ เวลานั้น

Popular Posts

ADs

Like Us

Blog Archive

Video of the day